Hayaller güzeldi, azizim. Güzeldi fakat öyle oldukları kadar imkansızlardı da. Ve acımasız. Lakin öyle olmasalardı, onlara hayal demezdik. Hatıra derdik, yaşanmışlık derdik, anımsama derdik... Hayal demezdik.
Onu anmak, beni anmaktır
Beni anmak ise onu
İki anımsama ayrı değil.
Sayfa 71
Böyle bir yığın anı ve çok az bir anımsama isteği... Sonra önümde, ileride, upuzun bir yol, amaçsız... Bu yolda yürümek isteğim yok.
Sayfa 219
"Belki de uydurduğumu ya da kurguladığımı sandığım öykülerin birçoğu gerçekte yaşayıp da unutmuş olduğum şeyler, ya da tam tersi... belki de her şey büyük bir anımsama anından başka bir şey değil."
Sayfa 99Kitabı okudu
Geriye dönük bir düşünme tarzı neredeyse olanaksızdır, çünkü biz daha algılayamadan haber kaynağı çabucak ortadan kaybolur. Durmadan yeni haber ve bilgilerle tıka basa
“beslendiğimiz” için, daha önce verileni anımsama fırsatımız çok azdır. Enformasyon hep anında ve şimdi verilir. “O zamanki ve daha önceki” ile kıyaslama şansımız ya çok azdır ya da hiç yoktur.
Her şeyin başlangıcı olan hipnoz sonrası anımsama güçlükleri çelişkilerinden başlayıp, haz ilkesi üzerinden ölüm dürtüsüne uzanan ve babanın öldürülmesi ve kökü kazınmaz suçluluk duygusu’nda noktalanan en zahmetli bir yol! Freud’un kendisini Musa ile özdeşleştirmesi, bilerek gerçekleştirilmiş, açıklaması olan bir olaydı.
Eskiden kendisini Christof Colombus ile karşılaştırmıştı. Fliess’e yazdığı bir mektupta şöyle der: Anlayacağın ben bilim adamı hiç değilim, gözlemci, denemeci, düşünür de değilim. Ben fatih ruhu olan, serüvenciden başka bir şey değilim. (...) (1 Şubat 1910 tarihli mektup) Colombus bir anakara bulmuş, ama ona adını vermemişti. Musa halkını kutsal topraklara götürmüş, ama kendisi oralara ulaşamamıştı. Freud, buluşlarından herhangi kazanımlar elde etmeyeceğinden emindi.
Sayfa 150
