Eminim çoğunuzun anne babası, öğretmenleri, size neyi nasıl yapacağınızı söyleyip duruyordur. Onlara, "Bir saniye!" deyin. "Durun! Biz daha genciz, bazı şeyleri yanlış yapabiliriz!" deyin.
Söylemek kokay tabii... Bakalım onlar zamanı iyi değerlendirip doğru kararlar verebiliyorlar mı? Yoksa durmadan televizyon seyredip, yemek yiyip, konuşup duruyorlar mı?
Arkadaşlar! Size çok iş düşüyor. Büyüklerimizin aslında yardıma çok ihtiyacı var. Birilerinin onlara yol göstermesi lazım. Yoksa, ohoo...
Kim bilir en son ne zaman bir kitap okumuşlardır? Allah bilir. Üşeniyorlar mı? Elinize onların hoşuna gidebilecek bir kitap alın ve yanlarına gidip okumaya başlayın. Önce televizyonu kapatmanız gerekecek. Direnebilirler, ama siz yılmayın.
Yok canım; bu büyükler sizler olmasanız kendi başlarına akıllı uslu durup bir şey yapamazlar. Elden geldiğince onları yönlendirip bazı konuları öğretmeliyiz. Yoksa, "Biz kocaman adamlarız, kadınlarız!" diye komplekse girip bir şeyler öğrenmekten utanacaklar.
Yılmak yok arkadaşlar. Allah anne babalarımızı bizlere emanet etmiş. Geceleri üstünüz açıldığında, onlar gelip sizin üstünüzü örtüyordur. Ya onların üstünü kim örtecek? Etrafınıza bakmayın. Tabii ki siz örteceksiniz. Yalnızca bu da değil. Onlar bazen yaşları gereği iyiyle kötüyü karıştırabilir. Onlara örnek olup, küçük, tatlı uyarılarla göz kulak olun, sahip çıkın. Anne babanız olur ya, tartışabilir, küsebilir. Onları barıştırmak, aralarını bulmak da size düşüyor.
Evet, birbirimize yardımcı olmak, her zaman gerçekleri olduğu gibi söylemek olmayabiliyor.
Siz okumak isterseniz, size sizden başka kimse engel olamaz.
Okumak bizlerin köleleştirilmekten kurtuluşumuzdur. Bunu unutmayın.
Bizim okumamak gibi bir lüksümüz olamaz.
Peki, ne okuyacağız? Kendimden biliyorum. Okullarda öğretmenlerin okumak zorunda bıraktıkları kitaplar yüzünden bir dönem hiçbir şey okumamıştım. Bu bir tepkiydi ama bana zararı oldu. İlla birilerinin bize şunu oku, bunu oku, diye önümüze kitap koymasını, bizi notla korkutmasını bekliyorsak, biz eşeğiz. Ben dahil, "tembel birer eşeğiz" arkadaşlar.
Bir kitapçıya girdiğinizde aceleniz yoksa asla kitabı kitapçıdan istemeyin. Kendiniz arayın.
Boş zamanlarınızda kütüphaneye gidiyorsanız gitmeyin. Boş zamanlarda boşlukta boş boş oturulur. Başka bir şey yapılmaz. Keşif için kütüphaneye gidin ve dolaşın o rafların arasında. Parmaklarınızla kitap ciltlerine dokunun. Kitapları yerinden çıkartıp şöyle sayfalarını bir karıştırın. Bunca kitabı hangi beyinsizlerin üşenmeyip yazdığını düşünüyorsanız, eve gidip televizyon seyredin. Bu kesinlikle daha iyi gelecektir.
Asıl olan başarmaya hazır olan insanları kazanmak değildir, hazır olmayanları da kazanmaktır.
Geceleri yatarken, yemekten sonra ya da canınız ne zaman isterse dua edin.
Kış, diğer mevsimlerden çok daha öğreticidir sanki. Uzakta kalmak sabırlı olmayı gerektirir. Kar, birbirinden ayırdığı insanlara yolu özletir.
Bizim memleketimiz kalbimizle ayakta durduğumuz yerdir.