Yok canım; bu büyükler sizler olmasanız kendi başlarına akıllı uslu durup bir şey yapamazlar. Elden geldiğince onları yönlendirip bazı konuları öğretmeliyiz. Yoksa, "Biz kocaman adamlarız, kadınlarız!" diye komplekse girip bir şeyler öğrenmekten utanacaklar.
Arkadaşlar! Size çok iş düşüyor. Büyüklerimizin aslında yardıma çok ihtiyacı var. Birilerinin onlara yol göstermesi lazım. Yoksa, ohoo...
Kim bilir en son ne zaman bir kitap okumuşlardır? Allah bilir. Üşeniyorlar mı? Elinize onların hoşuna gidebilecek bir kitap alın ve yanlarına gidip okumaya başlayın. Önce televizyonu kapatmanız gerekecek. Direnebilirler, ama siz yılmayın.
Bir çocuğu nasıl mutlu edebiliriz? Arkama yaslanıp düşünüyorum. Böyle şeyleri arkanıza yaslanmadan düşünemezsiniz. Sakın denemeyin. Bütün yazarlar bu işi böyle yapar.
Kış, diğer mevsimlerden çok daha öğreticidir sanki. Uzakta kalmak sabırlı olmayı gerektirir. Kar, birbirinden ayırdığı insanlara yolu özletir.
İnsan sevdikleri için çay demlemeli.
Bayram geldi, hoş geldi! Televizyon seyredecek ve tatile gidecek olanların aklına yanayım.
Okul sizi adam etmez. Ancak siz kendiniz isterseniz adam olursunuz.
Başlangıçta önemli gibi gözüken şeyler, sevgi karşısında ufalanır, mum gibi erir gider.
Büyükler kolay kolay mutlu olmaz arkadaşlar. Bu aramızda kalsın. İçtiğimiz kolada hayatın gerçek tadı falan yok. Ne kadar çok elektronik oyuncağımız, ne kadar güzel giysilerimiz olursa olsun, işten eve erken gelen bir babanın ya da annenin yerini tutmaz hiçbiri.
İnsan elinde olanın pek kıymetini bilmiyor, olmayandan dem vuruyor hep galiba.
Bizim okumamak gibi bir lüksümüz olamaz.
Siz okumak isterseniz, size sizden başka kimse engel olamaz.
Bir kitapçıya girdiğinizde aceleniz yoksa asla kitabı kitapçıdan istemeyin. Kendiniz arayın.
Evet, birbirimize yardımcı olmak, her zaman gerçekleri olduğu gibi söylemek olmayabiliyor.
En sevdiği şeylerden vazgeçebilmek insana acayip bir güç hissi veriyor, o da ayrı.