07.01.2018'de yine şimdiki gibi soğuk bir gecede kuzenimi kaybetmiştim, henüz 20 sinde iken. Sık görüşemezdik farklı şehirlerde yaşamamızdan dolayı, fakat farklı bir bağla seviyordum onu. Hâlâ, onlara gittiğimde sanki kapıyı o açacakmış da kendiliğinden yorgun, yaşından her zaman yorgun, ses tonu ile 'hoş geldin' diyecekmiş gibi hissediyorum, ne garip.
Ne vakit bir şeylerden şikayet edip hayatı irdeleyecek olsam aklımda direkt onun fikri beliriyor.
Hevesle başlayıp öğrenmeyi tamamlayamadığı gitarı, kutusundan bile çıkarmamış olduğu yeni botları, yapamadığı öğretmenliği, yarım bıraktığı Sherlock Holmes romanı, hep düşlediği mutlu aile hayalini gerçekleştirememiş olması... yokluğu. Her şey insanın canını acıtıyor akla hayale gelince. Teyzemin 4 çocuğu daha var, ama o günden sonra anne olamadı artık.
Ölüm acı ve soğuk bir gerçek, mekanı cennet olur inşallah.