“Anons” adlı öyküden...
Ayağa kalkarken, çevresine seslenir gibi, “Çot oldu gene, şişti ayaklarım,” derdi anam. “Aha şimdi gelir Cemal. Evde bulamazsa, bağırır, çağırır durur. Gidip mutfaktan iki lokma bir şey atıştırsa ya. Nerdee, anam bacım, nerde. Ona yemek mi yap diyen var. Koy tabağa ye. Yok, illa ben getireceğim önüne...”
“Anons“ adlı öyküden...
(...)Sadece yeni evli gelinler, “cicim ayları”nda rahat ederlerdi. “Sıçım ayları” da çok gecikmezdi ya...
“Anons“ adlı öyküden...
Annem hiç umulmadık bir anda, tandır ekmeğinin ve gazelin kokusunun ortalığı sardığı bir zamanda ölüverdi.
“Anons“ adlı öyküden...
Küçük kömürlükten bozma tandırımızda, bacadan tüten gazel kokusu, benim için sevinç anlarıydı.(...)