Şimdi ise annem yemeğe çağrıyor. Bizim evde de bazı kurallar oldukça katı. Annem seslendiğinde anda yemekte olmazsak vay halimize! En iyisi şu an yazımı sonlandırmak...(Peliiiin! Üç dediğimde yemeğe koşuyorsun! Üüüüüüüç!)
Söz bitti derken çalıların arasından bir kız fırladı.'BÖÖÖÖÖÖ' diyerek DUYGU ile PELİN'İ korkuttu meğerse korkutan kişi DUYGUNUN ikizi AYLA imiş.
Küçük kız ben daha bahçeye iner inmez, 'Burada çok garip şeyler oluyor.' diye söze başladı. Bende 'MERHABA,öncelikle benim adım PELİN.sen kimsin?'dedim. 'Affedersin kendimi tanıtmayı unuttum.Benim adım DUYGU .Babam taş ev'in sahibi.'diye cevap verdi.Sonra anlatmaya devam etti:'Burada uzun zamandır kimse ile paylaşamadığım bir şeyler oluyor. 'Bence bu ev perili' diyerek cevap verdi.
Genelde anlaşamayız ama onu ne kadar da çok seviyormuşum!Bunca olaydan sonra bnim tek anlamadığım şey ise zırlak'ı buna nasıl ikna ettikleri. Benim sevimli kuçu kuçum ise tam o onda nası oldu da koşmaya başladı bilemiyrum.
Aklıma arabaya girmek geldi fakat arbanın kapıları kilitliydi. Ben yine de açmak için çok uğraştım. Bu sırada biraz çığlık atmış da olabilim.[Annneee!]
Bir masa bulup oturduğumuzda abim hâlâ çok uykulu görünüyordu. Hatta bir ara, oturduğu yerde uykuya daldı ve kafası aniden " Küüüüt!" diye masaya düştü. Tahmin edileceği gibi uykusu o anda açıldı. Şimdi daha iyi görünüyor. Tabii, kafasındaki morluğu saymazsak...(Sinan çabuk dışarı çık...Hava alman lazım...)