Kaldı ki, yaşadığın hayat inandığın hayata pek benzemiyor, belki de hiç benzemiyor.
Sayfa 145Kitabı okudu
Sanki, Gülnihal'in vaktinin bir değeri yok diye düşünüyordu herkes.
Sayfa 139Kitabı okudu
Ne çok insan, yine de ne az insan var.
Sayfa 77Kitabı okudu
Parçaları çok fazla hayatın, parçalanmaya çok müsait benlikler.
Kimse kendine özgülüğünü böylesine yutan peşin yargılarla hatırlanmamalı.
Çekildi kabuğuna, kendi kendine söylenmeyi sürdürdü: "Niye böyle sıkıntılıyım Allah'ım, niye böyle peşin hükümlü.."
Hayatını, sevincini ve kederini uzaklardaki birine bağlamak, o sislere gömülürken, gölgeye dönüşürken bağlılığını korumak, artık nefes almayan birini düşünerek yaşamayı sürdürmek... Tamamlanamamış yarım anlar için pişmanlık duymak, suçluluk duymak... Bir şey nasıl böyle kuşatıcı olurdu da sonra hiç var olmamış gibi kaybolurdu?
Sayfa 106Kitabı okudu
"Sevmenin ölçüsü, ölçüsüz sevmektir."
