"Kimsesizlik yalnızlık duygusu ardından başka bir duyguyu getirip burnumun ucuna dayadı: Bu dünyada ne işe yarıyorum tanrım, diye düşünmeye başladım. Kimim ben, ne yaptım bu güne kadar?"
"Tanrım, ne kötü bir dünya bu!"
"Tanrıya şükür, ağlamak artık bir alışkanlık oldu!"
Sen ve Papatyalar bu dünyaya ait olmayacak kadar güzelsiniz...
"Huzurlu bir evde, sıcak sobanın kıyısında yemek sonrası uykuya dalmış gibi mutluydu yüzü."
"İnsanca davranışlar yitip gidiyordu günümüzde. İnsana ümit veren küçücük davranışlar nerdeydi? Hoşgörü, saygı.. Unutulup gitmiş değerlerdi işte."