Bir insan ancak bir anlam katamadığı zaman vazgeçiyor hayatından.
bizi gören, tanıyan, bilen her insanın bizim elimizden ve dilimizden emin olmasını sağlama sorumluluğumuz var.
ama şunu görüyorum ki garip bir atâlet var üzerimizde. uyuşturuluyor, uyutuluyor gibiyiz ve işin kötüsü bir yanımız istemese de uyumayı isteyen tarafımız galip geliyor hep.
halbuki mesele hayata anlam katmak. iş ya da akademik başarı uzun vadeli ve tatminkar anlamlar katmıyor insanların hayatına. bunların yanında artı bir şey yapmak gerekiyor.
doğru insan bulunmaz, doğru insan olunur.
Öyle çok insanlar vardır ki bir ömür boyu kendileri ile yaşarlar ama hiç kendileri ile karşılaşmazlar.
Doğru insanı doğru yerde aramak çok önemli. Yanlış yerde doğru insan bulmamız zor.
İnsandan yana fakir, eşyadan yana zengin olduğumuz bir dönemde yaşıyoruz.
Vefa hatır bilmektir. Hayat bizi ve yollarımızı ne kadar değiştirirse değiştirsin, iyi günlerin büyük ikramlarından çok, kötü günlerin küçük fedakarlıklarını bilmektir.