Kin, acı, ölüm, savaş, sefalet… Sözün bittiği yer.
Aşiret beyleri zaman zaman birbirleriyle kavga ettikleri gibi, bazen birleşerek hükümete karşı isyan ettikleri olurdu.Hükümete asker ve vergi vermezlerdi. Buralarda hüküm süren Kozanoğullarının, İngilizlerin de teşvikiyle bir gün istiklal peşinde koşup kendi başlarına bir hükümet kurmasından bile korkuluyordu. Bu yüzden, kozan ve çevresinin uslandırılmasıyla göçebeliği bırakmalarına karar verilmiş; “Fıkra-i Islahiye” adıyla bir ordu kurulmuştu. Yukarıda adı geçen Cevdet Paşa da bu fırkanın komiserliğine tayin edilmişti. Fıkra-i Islahiye Kumandanı Derviş Paşanın iyi iradesiyle fazla kan dökülmeden aşiretlerin isyanı bastırılmış, bir kısımı başka yere gönderilerek yerleştirilmiştir. (1868) Bu son olaydan sonra, derebeylerin nüfuzu kalmadı. Bu arada Dadaloğlu’nun aşireti Avşarlar da Sivas’ın Aziziye İlçesinin Sindel Köyüne yerleştirildi. Bu son dövüşün acılarını Dadaloğlu, içli sazını tellerinde dile getirmiştir. Türkülerinde onun hayalini görür gibi oluruz. Bir elinde sazı, bir elinde tüfeği, tepeden koşarak aşiret ellerini savaşa teşvik ederken Osmanlıya hıncını haykırır:
Kaypak Osmanlılar size aman mı
Biraz sonra:
Şahtan ferman, Türkmen göçünce
Daha da Osmanlıya aman mı!
Şunu gördüm ki; vezirler ve devlet büyükleri kendilerinin methedilmelerinden hoşlanıyorlar. Bundan ayrı bir gurura kapılıyorlar. Hatta bazen iltifatlara çok önem veriyorlar. İltifat sahiplerine devletin kesesinden bolca bağış yapıyorlar. Bazen bile bile yalan söyleyen insanlara karşı cömert oluyorlar. Şaka yapanlara, hoş sözler söyleyenlere çok iyi davranıyorlardı. Boşboğazlara özel ilgi gösterirlerdi.
Güneş ata binmiş bir süvaridir
Zamanın ve mekânın peşinde koşan.
O zaman şunu anladım ki devlet katındaki vezirleri öğmek için abartma ve yalan söylerseniz bile anlayışla karşılanıyormuş. Hatta hoşlarına bile gidiyormuş...
geceler boyu uykusuz ve yapayalnızım
bir serabın peşinde sürükleniyorum
O zaman şunu anladım ki devlet katındaki vezirleri öğmek için abartma ve yalan söylerseniz bile anlayışla karşılanıyormuş. Hatta hoşlarına bile gidiyormuş...