Sevdamı, hasretimi avuttunu vuslat için,
Kalbimin volkanına küçük bir damla düştü...
O damlayla söndürdüm lavlarını gönlümün,
O küçücük umuttu beni sana bağlayan,
Dün artık yüreğimde sevdalarım buz tuttu,
Duyguların çölünde çiçekler açsın diye...
Ayrılık her şeyimi götürdü dost elinde,
Secdelerime gölge düşmeden gel, ne olur!
Rabıtamı bozacak Leyla olma dilimde,
Bu yöneliş sonunda bilmem ki neyi bulur?
Hududu aşmayan aşk, masum bir alışkanlık,
Sana adanmış olmak, yürekteki şaşkınlık...
Güllerin ortasında gönül bağlarım susuz,
Yarım kaldı besteler, gecelerim uykusuz,
Bıraktım gözlerimi umutsuz yollarına,
Bir bahar rüzgarı ol, Eylül yapraklarıma,
Yar al götür kalbimi, gönül topraklarına...
Sayfa 204 - Timaş yayınları
İşte bana olan her ne ise o anda oldu ve yüzünü gördüm. Bir kıvılcım düştü içime; tutuştu, yaktı, yandırdı. Dakika dakika ruhumda özlem, kalbimde ateş çoğaldı. Ellerim titredi, gözlerim yüzüne bakamaz oldu. Güneşe bakılabilir mi ağa hazretleri; gözlerim kamaştı. Işık deyin, ateş deyin; bir güneşti yaktı, kül etti... Meğer ona ne derece muhtaçmışım.
Beni, gönlünün karanlıklarına çekme sakın. Hâla çiçekler açmışsa gönül bahçende ve yağmurlar yağmıyorsa toprağın susamışlığını gideren, buharlanmıyorsa yeryüzün. Sadece, açmış çiçeklerin kokularını çalan, geçici heveslere eserse yüreğin, ay karanlık, yıldızları gülümsemiyorsa göklerinin, güneşin tutuksa, beni çağırma....
Nefesinden, şah damarından bile daha yakın olan o yüce kuvveti hissederek yaşayacaktın...
Sayfa 16Kitabı okudu
Ebediyetin hazzını teganni eden gönlü, şimdi suskundu...
Yüreğim her vefasız sevdanın berzahıdır,
Cehalet, yeryüzünün en büyük açmazıdır,
Şiir, duygularımın, en uç cilvegâhıdır,
Gerçek aşksa, gönlümün sonsuz kıblegâhıdır.
Tutunduğum kayalıklardan kopardılar tırnaklarımı...
Hayatta bir defa güvenmiştim, hala onun sıkıntısını çekiyorum..