bazen ben onu dunyadaki her seyden daha fazla severken ve kendimi ona adamisken, sadece onu dusunup baska hicbir seyi istemezken, onun nasil olup da bir baskasini sevebildigini, buna nasil curet ettigini anlayamiyorum.
Ah, oraya vardığımızdaysa, orası şimdi burası olmuşsa, her şey her zamanki haline bürünür, zavallılığımızın ve sınırlılığımızın içinde kalakalırız, ruhumuzsa kaçırdığımız huzura özlem duyar.
Gelecek neyse uzak da odur...
Belki kendi gözlerimle ona bakınca, bana hiç de şimdiki gibi gelmeyecek, o güzel imgeyi niye mahvedeyim.
Sayfa 15
Bilirim ki biz insanlar hepimiz bir değiliz ve bir olamayız.
...ona gitmeye can atıyorum. Oysa bu sabah "Bugün dışarı çıkmayacağım!" diye kendime söz verdim. Böyleyken yine de sıkça pencereye giderek güneşin yüksekliğini ölçüyorum.
Belki bir gün biride bizim için kurar aynı cümleyi...
Kısacası, bugünlerde kalbimi hareketlendiren biriyle tanıştım.
Kendime, kendi içime bakıyorum ve orada devasa bir evren buluyorum.
Nasıl oluyor da insanı mutlu eden bir şey, aynı zamanda felaketinin de kaynağı oluyor ?
Bu ıssız yerlerin sessizliği hasta ruhuma şifa oluyor.