Insanların yakınlarını korumak için hayatını tehlikeye sokmasını anlarım .Ama insan sakatlamayı ve kan dökmeyi meslek olarak seçmek ,hayır,hayır,hayır...
Hikaye mi? Benim hikayem falan yok.Bugün dünden ,yarın bugünden farksız benim için.Öbür gün ise kim bilir nasıl olacak? Orasını ancak Allah bilir ve Allah kerimdir .
Çaldığım parçaların hoşa gitmediğini görünce evlerin avlularında çalmaya başladım.
Önüme para atmaları beni utandırmıyordu. Zaten
bu işi bunun için yapmıyor muydum? Hem benim eriştiğim konumdan daha yükseklere çıkan ünlü ustalar bile
dinlettikleri şeyler için, hem de fazlasıyla, para almıyorlar mıydı? İşte böylece bugüne kadar fakir fakat namuslu geçinip gittim.
"...ona karşı bu kadar kaba davranma, zaten
onun derdi kendine yetiyor.” dedi.
Günün yarısını bu
dükkânda geçiriyor, sayıyor, tartıyor, ölçüyorsunuz. Fakat
bu işin bir sonu yok. Geleceğiniz için ne düşünüyorsunuz?”
Derdimi dökecek, derdime ortak olacak kimsem
yoktu.
Acıkan veya yarım saat dinlenmek isteyen
genç memurlardan birçoğu saat on bire doğru biraz bir
şey yemeyi alışkanlık edinmişlerdi. Her şeyde çıkarını bilen satıcılar, midesine düşkün olanları yürümek sıkıntısından kurtarır, satacakları şeyleri daireye getirirlerdi.
— Öyküm mü? Benim öyküm falan yok. Bugün dünden farklı, yarın da bugün gibi olacak. Tabii olarak diğer
gün, daha sonraki gün, orasını Allah bilir. O büyüktür.
— Hayır, dedi, bilirsiniz ki ibadet bile gizli olur.
Fakir, fakir olduğu kadar soylu olan bu adamın giderilmez neşesi, o kadar beceriksiz olmasına karşın sanata olan isteği; tam para toplaması gerektiği bir sırada kalkıp evine gitmesi; sonunda düzgün bir şiveyle ve
tam bir akıcılıkla söylediği birkaç Latince kelime. Demek
bu adam iyi bir öğrenim görmüş ve epeyce bir bilgi
edinmiş olmalıydı. Şimdiyse sokak çalgıcılığı yapıyordu.
İşin aslını öğrenmek için âdeta meraktan çatlayacaktım.