Türkiye’de hayatlarımız günübirlik siyaset tarafından adeta esir alınmış durumda.
Kamusal iyi’yi gözeten göz ve vicdanların var olması gerekiyor. İşte merhamet bu noktada devreye giriyor: “İnsanın sadece kendi çıkarlarının peşi sıra gitmesi nasıl önlenebilir?” sorusu bu noktada yakıcı bir soru olarak beliriyor.
Çünkü yoksullar adaletsizliğin kurbanıdır. İstismar ve mahrumiyet düzenekleriyle yoksul bırakılmışlardır. Çünkü yoksulluk, sıklıkla başka insanların eylemleri sonucunda ortaya çıkar.
İnsan, komşusu için hiçbir sorumluluk hissetmeksizin insan kalabilir mi?
Komşu, yanıbaşımda duran kişi değil sadece, benim gidip aramam gereken kimse. Komşumu kendim bulmalıyım. Çünkü, “komşusu aç iken tok yatan bizden değildir.” Tarlalarda, fabrikalarda, madenlerde onun peşine düşmeliyim. Ancak onu bularak ve onunla ekmeğimi bölüşerek, dünyamı değiştirme şansını yakalayacağım.
İnsanların ekseriyetinin kıt kanaat geçindiği ve yoksulluğun insan hikâyelerine her öğün acı bir katık olduğu ülkemizde, maddî varlığın verdiği şımarık davranışlar onun canını acıtıyor.
Gözleri aniden nemleniyor ve ağlamaya başlıyor. Balkonda çaylarımızı yudumlayıp dünya halinden söz ederken, tam da insanın insana kayıtsızlığından dem vururken, 50 derece sıcakta patates çuvallarını taşımakla hayatını kazanan bir işçinin hikâyesini anlatırken birden ağlıyor. O ağlıyor ve hepimiz ağlıyoruz. Çünkü içimizde bir yere dokunuyor sözleri, çünkü içimizdeki o yere çoktandır bir söz uğramamıştı. O işçinin varını yoğunu ortaya koyarak üniversitede okuttuğu oğlunun, bilet parasını denkleştiremediği için eve gelemediğini anlatıyor.
Fakirlerin fukaralığı, vicdanlarımızı, onlara maddî yardımda bulunarak rahatlatmaktan çok daha esaslı bir eyleme çağırır.
Biz hekimler de çoğunlukla iyi insanlarızdır. İnsan yükünden kirlenmiş duvarlarda, ağır ilaçların sendelettiği hayatların arasında meslek icra etmek kolay değil.
Geçmişin sesleri bugünün renk ve rayihalarını kovuyor. Ruh, kendi sızısıyla sarhoş.
İnsanlığın ızdırabını onlara sokulmadan nasıl bilebiliriz?