En sert, en dayanılmaz sessizlik, ışığınkiydi. Kuvvetli ve çoğul bir sessizlik. Gecenin sessizliği vardı, bir de hiç değişmeyen ışığın sessizlikleri de vardı. Uzun ve bitmeyen bir yokluk.
Tüm bize çektirilenlerden sonra kin duymamak için ne yapmalı? Yüzü olmayan bu işkencecilerden daha yüce gönüllü, daha soylu olmak için ne yapmalı? İntikam ve yıkım duygularının ötesine geçmek için ne yapmalı?