''… Günlerden bir gün annesi gitti. Bambi böyle bir şeyin nasıl mümkün olabileceğini anlamadı, bunu açıklamak imkânsızdı. Ama annesi yoktu ve Bambi ilk kez tek başına kalmıştı.
Şaşırmıştı, huzursuzlandı, korktu ve ürktü. Annesini çok özlemişti. Üzgün üzgün durdu ve annesine seslendi. Kimse karşılık vermedi, kimse gelmedi.
Kulak kabarttı, kokladı. Hiç yararı yoktu.
Yine seslendi. Gayet alçak sesle, içinden, yalvarırcasına seslendi: ‘Anne… Anne…’
Boşuna…''