Yavuz Sultan Selim ellerini açmış, duaya oturmuştu:
"Büyük Allah'ım! Senin adını anarak senin için savaşanları muzaffer eyle!"
Sayfa 75Kitabı okudu
İnsan ömrü her şeyi öğrenmeye yetecek kadar uzun değildir. Bir şeyler öğrenmek isteyen, işe küçükken başlamak zorundadır.
Sayfa 67Kitabı okudu
Osmanlı Padişahı Sultan İkinci Mehmet, kararını çoktan vermişti. "Ya ben İstanbul'u alırım, ya İstanbul beni!"
Sayfa 61Kitabı okudu
Biz Allah'a güvenir, ancak ondan korkarız. Bütün küffar birleşip üstümüze gelse hak davamızdan geri dönmeyiz.
Sayfa 55Kitabı okudu
"Biz bir fikrin, bir dinin fedaileriyiz. Beklemek bize yaraşmaz. Şimdiye kadar bekleyerek mi onca kaleyi, yeri, yurdu aldık? Zafer ve selamet, iman ve cesarettedir. Hücum edelim!"
Sayfa 47Kitabı okudu
"Ya Rabbi, sen dinimi, devletimi, milletimi koru!"
Sayfa 45Kitabı okudu
Savaş insan kalabalığıyla kazanılsa Bizans kafiri kazanırdı.
Sayfa 38Kitabı okudu
Tarih ibrettir, fakat bilene!
Sayfa 15Kitabı okudu
Geliyorlardı. Renkleri, bayrakları, dilleri, isimleri
ayrı insanların doldurduğu zırhlılar, Çanakkale Boğazını geçmek ve İstanbul'a ulaşmak için geliyorlardı. Akif'in dediği gibi:
Çehreler başka; lisanlar, deriler rengârenk.
Sade bir hadise var ortada; vahşetler denk!
Kimi Hindu, kimi yamyam, kimi bilmem ne bela...
Hani tauna da züldür bu rezil istila...
Bugün bizi yönetenler "Ben de ben!.." bencilliğinden vazgeçip "Kim daha iyi ise o kazansın!" diyebilselerdi Türkiye ne siyasi ne de ekonomik krizlerle boğuşmak zorunda kalırdı.