Acı belli bir eşiği aşınca bilinç kendini kapatıyor.Aklın başından gidiyor.Horlanan beden senin olmaktan çıkıyor , "can uzakta bir yerde".Cesede dönüşüyosun , canlı cenaze derler ya , öyle işte! Sonra film kopuyor.Yaşadığın onca acıyı , onca utancı unutmak istiyorsun. Yoksa bunca acıyla , bunca utançla yaşayabilmen mümkün değil.Ama bir zaman sonra unutmaya çalıştıkların hafızanda kör , karanlık bir kuyuya dönüşüyor ;yaşadığın her şeyi yutmaya başlıyor.Yıllar geçtikçe hafızasızlaşıyorsun.O kuyu hemen her şeyi kendi karanlığına çekiyor ve karanlıklar içinde kalıyorsun.