"Yaprak çoktan düştü yere.
Kış geldi tenim kurudu,
Ayaz vurup bile vurdu ellerime.
Yürüdüğümüz yollardan yolumu çevirir oldum,
Beklediğim duraklarda gölgen kalmış,
Dönüp de bir bakamam.
Yağmur ıslatır saçlarımı
Saçlarım omzuma dayandı,
Atıp da elimi toplayamam.
Islanır öyle yüzüm sızlar yağmurdan,
Sanırım ağladığımı da anlamam.
Yaprak çoktan düştü yere,
Deli düştüm kadınım
Kahır vurdu,
Kalkamam.
İçmekten mi bilemem ama
İçince de anlatamam.
Anlatamam ya…
Bir tutam saç kaldı,
Kokun gitmesin diye açıpta koklayamam…”
Koray Avcı
kadercinin / kendine tapmadan önceki
son -ya da sona yakın- öfkesinin
bir dünya görüşünün yorumuna
başlangıç olan/ çelişkili kötü şiiridir
açtık çok açtık çok çok açtık
ekmek istedik kadın istedik tanrı İstedik
ve oturup ağladık niye
ve niye hiç görmemiş gibi sanki
oturup hep birlikte ağladık ona şaşıyorum
ona şaşıyorum biz sanki
Niyet edilmemiş bir yolculuk gibiydin
Hazırlıksız, toplanmamış bir valizle başlayan
Temenniler hep güneş içindir de
Ayaz vurur içimize nedense
Üstelik, yanımızda ne bir hırka, ne de anne...
Kim toplar ki kırıklarımızı
Erken düşen yapraklarımızı
Desem ki, safran sarısı bir mendile sarın kokusunu "Deli " diye çıkarırlar mı adımı?
#aylaaydemir
Toladro
İşten işten geçiyor gülüm, içim içimden
Sabahım ayaz kalbim karlı içim içim dem
Artık çıkmaz oldum birkaç gündür işin içinden
Pay ister yüzüm senden içim içinden
Siyah bir avlunun tam ortasında yalın ayaktım
Canım, canımı yakmak istedin, canımı yaktın
Benden bir canı esirgedin kendi canımı kattım
Senin ellerinden aşk ömür, ölüm hayattır
Kul mu, köle mi, yapışkan mı? Bana ne dersin?
Gözyaşlarımı verirdim de değer bilmez yalan edersin
Zaman iyileşen tüm yaralarından bana önersin
Ben öldüm gittim geldim de anlatsam banane dersin
Gidiyorum yol katettikçe beni ararsın
Ardımda bıraktığım tüm hislerimden delil ararsın
Sen şimdi deli sanarsın, bir mevsim susuyorum
O bahar gelir elbet pişman olur beni anarsın.
Karlı ayaz günlerin kucağında Bir tandır başında,
aş ocağında
Islak ayaklarımın sızlayan tırnaklarımla küskünlük hali
kar gıcırtısında..kış ortasında
bıkmadan oynadığımız ve sandığımız karlı deli günler..
Bizim Öyle Kirli Ellerimiz Yoktu
bizim öyle
güneşe çalan bir yanımız yoktu
beyaz bir ata binip gitmişti yaz
içimizde lavlara batmış bir ordu
gözümüzden ise damlayan suydu
serin bir ırmaktı yıkandığımız
derdimiz çok soğuk, üşütüyordu
dağ gibi bir yüktü omuzlarımız