Bunu üzülerek söylüyorum ki ben de yeni farkettim.Çocuklar kendilerinden olanı paylaşmak için can atıyorlar. Anlatırken bütünüyle o ana gidiyorlar. Sesleriyle mimikleriyle ortamdan soyutlanıyorlar. Bazen küçük bir anısını ya da öğrendiği yeni bi bilgiyi,şaşırdığını,korktuğunu, elinde olanı en ufak şeyi. Bence bu da onlar için büyük bir ihtiyaç olarak gözümüze çarpmalı. Onları dinlediğinizi göstermeye açlar ve bir çocuk gibi değil de değerli olduğu fark edilmiş ve hissettirilmiş birer birey gibi davranmanızı bekliyorlar.