Çocuk ve ağaç
Çocuk, çok sevdi ağacı...
Verirdi ona, her kış
Çiçekleri olaydı!
Ağaç, çok sevdi çocuğu...
Öperdi altın saçlarından
Dudakları olaydı!
Ve ona öptürmek için,
Eğilirdi yerlere kadar;
Yanakları olaydı!
Dökerdi önüne hepsini
Gümüşten, altından, sedeften
Oyuncakları olaydı!
Ve çocuk gittikten sonra,
Böyle kalır mıydı ağaç?
Ne olurdu onunda
Bacakları olaydı,
Ayakları olaydı!
Arif Nihat Asya!
Hayat Seslenmiyor.
Zemheriden kalma bir gün!
Bahar oysa.
Kar var ve dondurucu rüzgârlar esiyor mavi gökyüzüne inat.
Güneş; hayal köpüğü bulutların ardına saklanmış, gurbete gider gibi pembe, çiçekli entarilerini giymiş badem ağaçları, biletleri ceplerinde, ojeli ayakları çıplak…
“Acelecisin” diyor kulağına fısıldanan, manasını bilmediği kelimeleri tekrarladığı
Yeryüzü Ağacı
Kış geliyor
elim yaprak altında
es ey bad-ı semen
çatlak bedenime çarp kalbimi harmanla
gencelmiş tarih kabartmalarının haklılığı aşkına
beni kendime gebe bırak
"Ağaçta duran kuş, dalın kırılmasından hiç korkma. Onun güveni ağaca değil, kendi kanatlarınadır."
~ Henrik Ibsen ~
"Ağaçta duran kuş
dalın kırılmasından hiç korkmaz.
Onun güveni ağaca değil,
kendi kanatlarınadır."
Henrik Ibsen