yaşadığımın farkında olmadığım gibi dökülüyor yaşlar gözümden.. ben böyle hep amansız ve zamansız ağlıyorum ya bu acı mağaramdan geliyor. ağlıyorum gene farkında olmadan bir yıldıza çarpmış da yere düşmüş parçacıklar gibi dağılıyorum. bu kadar mı çok sevdalandın ay’a da bu tutulma gündönümleri bitmiyor.
bak gördün mü gene koca yürekli adam,
Yanındaki tek boş yer sanık sandalyesiydi.
Belki bir seçim, belki bir rüya,
Oturdum.
Gönül iki hece fısıldadı,
Kulak ne dendiyse onu duydu.
Bir karanlık geceden geldim,
Bir yangının aydınlattığı geceden.
Belki tutulma yaşayan bir güneşin, kopmak isteyen parçası.
Ebedi çölü vahaya çeviren ırmak,
Mesken edindim duyamadığım nabız atışını.
Söylesene, ne kadar zor olabilir,
Yokluğunun varlığına bağlanışı?
T.G.
"Hayatta en kötü tutulma; içimizdeki güneşin ve ayın tutulmasıdır."
Hüzünlü Palyaço
dün gecenin son saatleri
Şimdi daha açık algılarım
Her şey daha net nedense
Kafamın ön tarafı bağımsız olsa da arkadan
Tepeden tırnağa hissediyorum varlığımı
Şimdi titriyor ellerim, evet şimdi
Nasıl bir tutulma yaşıyorum şu an bilmiyorum
Yetişmiyor parmaklarım düşündüklerimin hızına
Ama şu an hissediyorum kendimi, evet şu an
Arkada ne çalıyor inanın bilmiyorum
Gözüm dalıyor hülyalara ama hangisi
Açıyorum Schopenhauer'dan rastgele
Ama daha açık algılarım, daha net her gri
Ne denir bilmiyorum, sormayın daha fazla
İşte tam da şu an dalıyorum rüyalara
Biliyorum anlamayacaksınız hiçbiriniz beni
Ama neyse ki yok oluyor varlığım tam da şimdi
Geldi işte boşluğun tam da kendisi
Bahsettiğim süzülmeyi yaşıyorum şimdi
Göz kapaklarım gölge düşürüyor gözlerime
Ama daha açık algılarım daha berrak her karanlık