240 syf.
9/10 puan verdi
BÜYÜK ALKIŞI HAK ETTİ
Bu kadar derin bir konu, bu kadar akıcı ve anlaşılabilir olarak ancak bu kadar güzel anlatılabilir…
Şimdi gelelim ammavelakin kısmına;
Hoimar Von Ditfurth akademiden kaynaklanan alışkanlığı mı diyelim, çeviri mi diyelim, editör tarzı mı diyelim, son okuma hatası mı diyelim…bunun için ne desem boş; bir paragraf cümle var be hocam. Bir paragraf…
Bu size paradoks olarak gelebilir; akmayan bir metne nasıl akıcı diyebilirsin…diye düşünebilirsiniz. Ben de bunu düşündüm…komik ama evet düşündüm.
Bunun 2 sebebini buldum; 1-Konu müthiş (yorumlama şekli) ve hiç böyle okumamıştım. 2-Kurgu müthiş; bildiğin kafamda belgesel seyrediyorum.
Gene de buradan bir puan kırdım.
Bir de; Ay’ın yüzeyinin rengini bilmediğimizi…asla da öğrenemeyeceğimizi bilmiyorsanız tabi…bu bilgi son derece gereksiz gelebilir…bunu öyle bir yerde anlattı ki…bir ara okumayı kesip şöyle bi kalakaldım…okurken bu derece şaşıracağım aklıma gelmezdi. Ve bu bir spoiler dahi değil… alkışlar; ilk cilt için 
Dinozorların Sessiz Gecesi 1 ve huzurunuzda Hoimar Von Ditfurth
252 syf.
8/10 puan verdi
BİYOLOJİ BİLMEK LAZIM AMA…
İlk kitap ile ilgili o uzun (çoğu bir paragraf) dolusu cümlelerle anlatım devam ediyor.
Akıcılık bu uzunluğa rağmen müthişti ya…şimdi işler değişiyor.
Dinozorların Sessiz Gecesi 2 için -özellikle ilk bölüm için- temel biyoloji bilgisi gerekiyor. Ama bu -Yahu ben biliyorum biyolojiyi sor neydi hücre sor…gibi değil. Biyolojiye hakim olmaktan bahsediyorum. Mesela, hücrede kamçı işlevleri gibi.
İçerik anlamında, iddiam devam ediyor…hala en iyi bilimsel anlatı.
Kurguyu hep beraber ayakta alkışlasak bile hakkını veremeyiz. İkinci kitap hücre ile başlıyor ve uzaya gidebilir miyiz? sorunsalı ile kaldı…şimdi bunu okuduğunuzda -tahmin edebiliyorum- saçmalığın daniskası diyebilirsiniz…öyle değil, bu geçişler ah bu geçişler.
Uzatmayayım; Hoimar Von Ditfurth kariyer anlatısı yapmış. Üçüncü cilt ile devam ediyoruz.
