Benim Adım Cemal Süreya. Kürt Cemo derler bana
“Benim Adım Cemal Süreya. Kürt Cemo derler bana.
Alevi ve Kürdüm.
Zazayım da.
Çoğusu bilmez bu yönümü. Küçüktüm ve sürgün edilmiştik. Arkadaşlarıma alay konusu oldum hep. Zaten Kürt Cemo lakabını da onlar taktı lakab olarak. Daha rahat alay ediyorlardı. Ben bu şekilde büyüdüm. Anasız, babasız. Her küçük çocuk görüşümde ağlarım ben. Yaşayamadığım
Baharat savaşları
Satyen Sen/
মসলার যুদ্ধ/
Bir hindunun ağzından duyduğum sözler ..
Üniversitede derse geldiğim ilk gün öğretmenin sınıfta söylediği ilk şey şu oldu: Neden bazı ülkeler fakirken bazıları zengin. Bu sömürgeciliğin ana hikâyesini daha ilk yılda öğrendim. Bu kitabı daha önce bilseydim daha önce okurdum.
Konumuz gereği baharat
Sevgili çizgilerim benim, sevgili kırışıklıklarım, sizi ne kadar seviyorum... Siz bana ne çok şey öğrettiniz... Siz beni ne kadar çok seviyorsunuz... Siz benim mutluluğum, siz benim savaşımım, siz benim mutsuzluğum, siz benim acılarım, siz benim özgürlüğümsünüz... Sevgili, ince, küçük, zarif çizgilerim... Dostlarım. Siz olmasanız ben ne yapardım? Siz benim kararlılığım, siz benim gücümsünüz. Sizi oluşturana dek neler yaşadım... neler çektim... nasıl savaştım ben... ve size böyle anlayışla, mutlulukla bakabilmek için... ne çok uğraştım.
ağlamıyorum: gözlerim kurşun sıkıyor
susmuyorum: sessizliğim lisan bilmediğimden
seni sevmiyorum: mesleğim gereği kanı uzaya çıkaran ilk insan
ama omzunda uyusam deprem oluyor
dizlerinde uyansam bir bakıyorum bahar gelmiş, geçmiş hatta
geçmiş hataysa gelecekten bize ne, şimdiden de bıktıksa
yıllar sonra gece vakti pencerenin altında bir ıslık sesi duyarsan
uyan, kendi ellerini okşa, kendi ellerini öp benim yerime
hatırla: üzerine hayat sıçratmış biri vardı
sen yıkadıkça geçmedi o leke, gitgide yerleşti daha derine
ağlamıyorum: gözlerim senin yağmurunun ardından gökkuşağı
susmuyorum: konuşsam adın felç olup inecek sanki dilime
ne fark eder: ha sakatım, ha özürlüyüm, ha engelliyim
ayrılalım sevgilim. ben iyi değilim.
Sayfa 31Kitabı okuyor
Kaymakam küçük Yusuf'un elinden tuttu, kendine doğru çekti. Gözleri yaşarmış gibiydi.
"Gel benimle öyleyse..." dedi.
"Nereye geleyim?"
"Benimle gel... Benim yanımda kal. Ben seni baban gibi severim, olmaz mı?"
"Beni babam gibi sevemezsin ama, geleyim.
Sayfa 11Kitabı okuyor
Yakamoz Papatya [1-19]
