Hangi muştu yerinden söker kalbimizi?
Her insanın cenneti, kendini bulduğu mutluluk değil miydi? Kendine sığamayan insan nereye sığardı ki? Yarası olan adam, hangi yarayı iyileştirebilirdi? Ah bu balıklar, katışıksız, beklentisiz ve sükunetin durağı zavallı hayvancıklar... İnsanın yarasını uzaktan tanıyan, sığınana, yoldaş olana sırt çevirmeyen mübarek varlıklar.
Sayfa 86
Rengi kaçmış çamaşırlarımızı günlerin cılız iplerine umarsızca asarken asıl rengini kaybedenin kendi teniniz olduğunu korkuyla fark ediverirsiniz birden
Gökhan Özcan
Sayfa 61
İnsan düşünebildiği kadar mı ya da içinde beslediği kahramanları gün ışığa çıkarıp çıkarılmamasiyla mı yaşar
Sayfa 60