Geçmişte ne kadar saklanmışsa o kadar seyredilmek ister; ne kadar kapalı kalmışsa o kadar açığa çıkmak ister.
Bütün vücudunun gevşediğini hisseden Isabel, sebebini bilmeden ve bilmeyi istemeden, katıla katıla, bağıra çağıra ağlamaya başladı birden.
Onun saf ve temiz yüreği tek başına bütün şehri ayakta tutuyor; gökyüzünün düşmesine, suların kabarmasına, dağların çökmesine mâni oluyordu
Ölümü anlamak çok daha kolaydı. Ölmüş bir baba zaten yok demekti. Oysa hayatta olan bir babanın yokluğunu içine sindirebilmesi bir hayli zordu.
İşte o an, tek hamlede koparmıştı geçmişi
gelecekten, acıyı sevinçten, hafızayı hayalden. Öncesi ve sonrası vardı artık. İki ayrı resim; iki kopuk uçtan birbirini süzen iki düşman nazar.
Âşık olmuştu ve aşk hiç hesapta yoktu.
Hüzün koparıldıkça çoğalıyor, çoğaldıkça arsızlaşıyor.
Hayat zaten kötü olduğuna göre, daha kötüsünden korkmak manasızdı.
Daha kim olduğumu bile bilmeden, kalkıp bir de din edinmek mânâsız geliyor. Bu, bir gölgeye kıyafet dikmek gibi bir şey
“Senden evvel yazılmış bir hikayenin içindesin. Bilmek istemez misin?”
Sayfa 297Kitabı okudu