Aşksız âdem dünyâda belli bilin ki yoktur
Her birisi bir nesneye sevgisi var âşıktır
Çalab'ın dünyâsında yüz bin türlü sevgi var
Kabûl et kend' özüne gör hangisi lâyıktır
Biri Rahmân-ı rahîm biri Şeytân-ı racîm
Onun yazığı müzdü sevgisne taalluktur
Dünyâda Peygamber'in başına geldi bu aşk
Tercemânı Cebrâil ma'şûkası Hâlık'tır
Ömer ü Osman Ali Mustafâ yârenleri
Bu dördünün ulusu Ebû-Bekr-i Sıddıyk'tır
Âlem fahri Mustafâ mi'râca ağıcağız
Çalap'tan dilediği ümmetine azıktır
Yunus sana hakıykat budurur buyurduğu
Gözünle gördüğü ne dönüp bakma yazıktır
Sayfa 342
Bîr
686. Sen, istersen yüz tâne elma, yüz tâne armut say; sıktın mı, yüz kalmaz, bir olur-gider.
Sayfa 86 - İnkılapKitabı okuyor
Şöyle hayran eyle beni aşkın oduna yanayın
Her nereye bakar isem gördüğüm seni sanayın
Sayfa 157Kitabı okuyor
Gözüm seni görmek için elim sana ermek için
Bugün canım yolda kodum yarın seni bulmak için
Sayfa 156Kitabı okuyor
Ey gönlümün eğlencesi ayıt bana neyleyeyim
Aşkından oldum âvâre derdim kime söyleyeyin
Sayfa 154Kitabı okuyor
"İşitin ey yârenler aşk bir güneşe benzer
Aşkı olmayan kişi misâli taşa benzer."
Bilhassa Temür istilâsı, vatanına yayıldığı zamanlarda Nasreddin Hoca, eşi bulunmaz bir adam olduğunu ispat etmiştir. Korkunç cihangirin yanında vatandaşlarının bir koruyucusu olarak bulunabilmek için, Temür’ün sofrasına oturmak, sohbetine, katılmak, gibi tehlikeli bir şereften kaçınmamıştır. Hoca bâzan hüküdmarın bütün fantezlerine uyar, fakat onurunu kıracak sözlere ve hareketlere, korkmadan mukabele etmesini de bilir. Bir gün Temür, sofrasında Hoca’ya sorar; Hoca, seninle eşek arasında ne fark var? Hoca, aramızda iki üç arşınlık mesafe, ya var, ya yok cevabını verir.
Sayfa 19 - ÖnsözKitabı okudu
Birgün eşeği başka birine verdiğini şöyliyerek, bir komşuyu savmak üzere iken, hayvan ahırda anırmaya başlar. Bunun üzerine komşu, nasıl olur, eşek yok diyorsun, halbuki sesi duyuluyor deyince Hoca, benim gibi bir ak sakallı ihtiyarın sözüne inanmıyorsun da ahırdaki eşeğin sözüne inanıyorsun diye cevap verir.
Sayfa 16Kitabı okudu
Bu sonuca varınca artık Temür meselesini de çözdük demektir. Temür, büyük bir komutandır, hattâ bilgi erbâbını da korur. Onun, İslâm dînini yenileyen bir adam olduğunu söyliyen müdâheneci bilginler bile vardır. Fakat gerçek şu; Anadolu, çok çekmiştir Temür’den. Bu sâhibkıran’dan halk, gene Hoca’yla almıştır öcünü.
Sayfa 13 - ÖnsözKitabı okudu
Hoca’nın bir boğası varmış, yedi köyün ineğine yetermiş. Hükümet, bir numune çiftliği yapmış, bu boğayı satın almış. Gözleri sürmeli, gerdanı katmerli, tüyleri pırıl-pırıl bir inek arz etmişler boğaya, başını çevirmiş. Ondan güzelini bulmuşlar, koklamış, beğenmemiş. Günler günü bu, böyle gitmiş.
Hoca’ya baş-vurmuşlar, ne oldu bu boğaya demişler, yedi köye yeterdi, bir döl alamadık-gitti. Gülmüş Hoca, elbette demiş, öyle olacak; hükümet memuru oldu, bugün git, yarın gel diyor.
Bu fıkranın, XIII. yüzyılda yaşayan müreffeh bir bey, yahut bir köy imamı Hoca’ya aîd olmasma imkan mı var? Demek ki halk, yüzyıllar boyunca Hoca’yla sarmaş-dolaş yaşıyor. O, halkın muhayyilesinde; halk, icab edince öz nefsine bile onun nüktesiyle çatıyor, onun diliyle sözler ediyor. Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun dediği gibi yakın zamanda bir gün Hoca, otobüse, dolmuşa da binecek, taksiye de binmek istiyecek mutlaka.
Sayfa 13 - ÖnsözKitabı okudu