Bugünden geriye baktığımda hayatlarımızın ve kaderlerimizin nasıl da en küçük rastlantılara bağlı olduğunu açıkça görüyorum.
Modern ben olarak ilkel benliğimin aptallığına, mantıksızlığına, duyarsızlığına ve hayatının geneline yayılmış şaşırtıcı salaklığına sık sık tanık oldukça hayretler içinde kalıyor ve kızıyordum.
Benim annem de burada olup beni çağırsaydı bin annenin arasında onun sesini tanırdım; aynı şekilde o da bin yavrunun arasından benimkini.
Amaç gözeten tutarlı bir mantık kurmak, ne benim ne de halkımın doğasında vardı.
O tek insanı bulabilsem, kurtulacaktım!
İnanın bana, insanı hayrete düşürecek kadar basit varlıklardır.
Belli ki ben kendi türümdekilerden farklıydım. Bende, onların anlayamadığı bir anormallik vardı ve bunu anlatmamın tek sonucu, yanlış anlaşılmam olacaktı.
Mutluluğu sadece gündüzleri bir nebze olsun tadabiliyordum. Gecelerimse korkunun egemenliği altındaydı, hem de ne korku!
