......................
Annemle karanlık geceler ba’zı çıkardık.
Boşlukta denizler gibi yokluk ve karanlık
Sessiz uzatır tâ ebediyyetlere kollar…
Güyâ o zaman, bildiğimiz yerdeki yollar
Birden silinir; korkulu bir hisle, adımlar
Tenhâ gecenin vehm-i muhâlâtını dinler…
Yüksekte semâ haşr-i kevâkible dağılmış
Yoktur o sükûtunda ne rü’yâ, ne nevâziş;
Bir sâ’ir-i mechûl-i leyâlî gibi rüzgâr
Hep sisli temâsiyle yanan hislere çarpar.
..........................
Ahmet HAŞİM