kendime yabancılaşmamla birlikte insanlarla reel hayat ilişkilerim de bir tuhaflaştı...
şarkıda ne diyordu: bir maviyim, bir kırmızı...
melankoli desem değil, depresyon desem andırıyor ama bu "şey" hepsinden daha öte, daha soğuk ve daha ıssız...
"bir derdim var artık , tutamam içimde" diyeceğim; öyle de diyemiyorum...
buralara deli deli yağmurlar yağıyor, baharı göremeden sımsıcaklar basıyor dediğimiz an, yine bastırıyor...
sanki havaların modu da ben gibi, boğaz ağrısı da şimdi nedir bile diyemiyorum..ne yaşasak, ne olsa "her şey normal"..
alakasız işte, analitik geometri dersi geldi aklıma "normalin denklemi" vardı, hala vardır kanımca :)
bir çocuğun neşesizliği ve öfkesi iliklerime kadar işliyor, herkesler çok iyi biliyor, pek iyi biliyor...ve küçüğüm, evet, parayla saadet olmuyor...