(…) aklının, duygularının ve gövdesinin bağımsızlığına sahip çıkabilmiş, yaşamında kişisel keyiflerine, küçük mutluluklarına ve büyük aşklarına yer açmayı başarabilmiştir.
(…) kendilerini tanıma fırsatını yakalayamadan, çam ağaçları gibi yaşlanmışlardır. Dimdik ama çiçeksiz; iğnelerini kendilerine batırarak.
Misyon duygusu kişisel onurla özdeştir.
Tahammülsüzlük duymadan sürekli sevecenlik verebilmek insanüstü bir güç ister.
Hayatını seçemeyenin ölümünü seçebileceğini düşünmek, yalnızca kandırmacadır.
Hayatın amacı, değiştirilemeyen koşullar altında bile, koşulları zorlayarak, bireyin potansiyelinin sonuna kadar gitmesi değil midir?
Hesaplaşma, yanıtları bilinmeyen soruların tekrarından ibarettir; yanıtlar bulunduktan sonra yeni sorulara doğru açılan yaratıcı bir süreç değildir.
Yazmak için gerekli koşullardan “iç hesaplaşmaya” ilk kez gerçekten girebilmiştir. Ne yazık ki yanlış sorular ve yanlış yanıtlarla uzayıp giden bir öz suçlamasına dönüşür hesaplaşma.
Gerçeği görmekten kaçınmak hiçbir işine yaramaz.
Aysel’i yalnızlığa ve boşluğa iten, sevilen kişileri ve ortamları yitirmek kadar, hiç sorgulanmamış, dokunulmamış değerlerin yıkılışına tanık olmaktır.