Dilara
@nothere
2339 okur puanı
Temmuz 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Her hayatın bir tarihi vardır
Kısa uzun sıradan ya da görkemli
Ama hepsi de ufalanan kaderlerdir
Bir yerde her şey eşitlenir
Toz zerrelerine dönüşerek
Ve toz da parçalandığında
Geriye kalan hiçlikten başka nedir
"Gökyüzü beni hep iyileştirir
Mavilik sonsuzluğa eşittir
Uçup giden, eriyen mavilik
Bir bardakta eridiğinde
Bu mavilikten geriye kalan nedir"
Hayata Uzun Veda
Uzaktan uzağa aşkı duyumsuyorum
Aşkı, sonsuzca yitmiş olan
Şimdi bir yaz günü kadar uzak
Ve beynimi oyup duran
Şu gürültü gibi tedirgin edici
Kendimi bir şarkı söylerken yakalıyorum
Düşüncede söylenen şarkı
Gerçeğine ne kadar uygundur
(...)
Kendimi bomboş hissediyorum
Boş, bomboş kimi zaman
Bir kır çiçeğinden daha yalnızım
Bir kır çiçeği olmak isterdim
Issız bir dağ yamacında
Bir kır çiçeği için
Yalnızlık ürkütücü değildir
Okur Takip Önerileri
Aklımda kımıldayan düşünce
Bazen bomboş hissediyorum kendimi
Boş, bomboş
Her şey tedirgin ediyor beni
Zaman akıp gidiyor
Zaman, bana hem ait
Hem ait olmayan
İnsan neden ölüme yazgılı
Ölümün matematiği neden
Zamana ayarlı
Saatli bomba gibidir
O adam şimdi ölmüştür
Çünkü aradan şunca zaman geçti
Biz onu görmeyeli
Peki bu zaman nasıl bir şeydir
Biz onu düşünmediğimizde
Geçen zaman
Onun kendisi için
Geçen zamana eşit midir
Bir şehirde başka bir şehri
Bir şiirde bir başka şiiri
Bir başka serüveni kendi serüveninde
Böylece gece yolculukları yeniden başlamıştı
Ama bunlar başka gecelerdi
Sigara üstüne sigara
Yakılıp şiir düşünülen
Ve yüzleri sisler ardında sevgilileri
Onlar alaturka şarkıda bir dizeydi
Hep hayal edilecek olan
Siz önünden geçerken
Pencerede kıpırdanan
Sayfa 12Kitabı okuyor
İnsanın sahipsizlik yazgısı
Soğuk, duygusuz yıldızların altında
Hayata uzun bir veda
Uzun ve ne de olsa azıcık kederli
İçimdeki şarkı duyulsun diye
Sesimi nasıl yönlendirmeliyim
Gözyaşlarım nasıl bir yön bulmalı kendine
Yazılmış ve yazılacak şiirlerin hatırına
Nasıl bir şarkı tutturmalıyım ki yarım kalmasın
Bir kez daha tanık olsun yaşadığıma
Kırda bir ağacın yapayalnızlığına tanık olsun
Öpüştüklerimize, parmak uçlarımıza
Öfkelerimize, küslüklerimize
Yaşadığımız, yaşayamadığımız
Her şeylerimize tanık olsun
Bakışlarımda bir anlam varsa bana aittir
Ellerim bütün bedenim bana aittir
Tanıştığım güneş, yıkandığım ırmaklar
Derin ve tozlu yollar
Öptüğüm dudaklar bana aittir
Bu dünyayı kendi gözlerimle görmeyi öğrendim sonunda
Gözlerim bana aittir
Sayısız kitap sesleniyor bulundukları yerden
Onlar nice sabahlarıma tanıktırlar
Nice uykusuz gece
Beş şehir'in asıl konusu hayatımızda kaybolan şeylerin ardından duyulan üzüntü ile yeniye karşı ile beslenen iştiyaktır. İlk bakışta birbiriyle çatışır görünen bu iki duyguyu sevgi kelimesinde birleştirebiliriz. Bu sevginin kendisine çerçeve olarak seçtiği şehirler, benim hayatımın tesadüfleridir.
En iyisi, bırakalım hâtıralar içimizde konuşacakları saati kendiliklerinden seçsinler. Ancak bu cins uyanış anlarında geçmiş zamanın sesi bir keşif, bir ders, hulâsa günümüze eklenen bir şey olur. Bizim yapacağımız yeni, müstahsil ve canlı bugünün rüzgârına kendimizi teslim etmektir. O bizi güzelle iyinin, şuurla hülyanın el ele vereceği çalışkan ve mesut bir dünyaya götürecektir.
Tabiat bir çerçeve, bir sahnedir. Bu hasret onu kendi aktörlerimizle ve havamızla doldurmamızı mümkün kılar.
En büyük meselemiz budur; mazi ile nerede ve nasıl bağlanacağız, hepimiz bir şuur ve benlik buhranının çocuklarıyız, hepimiz Hamlet'ten daha keskin bir "olmak veya olmamak" dâvası içinde yaşıyoruz. Onu benimsedikçe hayatımıza ve eserimize daha yakından sahip olacağız. Belki de sadece aramak ve bütün kapıları çalmak kâfidir.
Çünkü bu daüssılanın kendisi başlıbaşına bir âlemdir.
224 syf.
·
Puan vermedi
·
4 günde okudu
Ne kadar çok hâtıra ve insan... Niçin Boğaz'dan ve İstanbul'dan bahsederken bütün bu dirilmesi imkânsız şeylerden bahsettim. Niçin geçmiş zaman bizi bir kuyu gibi çekiyor? İyi biliyorum ki aradığım şey bu insanların kendileri değildir; ne de yaşadıkları devre hasret çekiyorum. (...)
Hayır, aradığım şey ne onlar, ne de zamanlarıdır. (...)
Hayır muhakkak ki bu eski şeyleri kendileri için sevmiyoruz. Bizi onlara doğru çeken bıraktıkları boşluğun kendisidir. Ortada izi bulunsun veya bulunmasın, içimizdeki didişmeden kayıp olduğunu sandığımız bir tarafımızı onlarda arıyoruz. (...)
Hepsi idealin serhaddinde susmuş bu insanların hikmetinde kaybolmuş bir dünyayı arıyorum. İstediğime onlarla erişemeyince şiire, yazıya dönüyorum. Onu musikinin kadehinden istiyorum; kadeh boşalıyor, susuzluğum olduğu gibi kalıyor; çünkü sanat da aşk gibidir, kandırmaz, susatır. Ben seraptan seraba koşuyorum. Her başına koştuğum pınarda muammalı çehreler bana uzanıyor; bilmediğim, seslerini tanımadığım dudaklar benimle bitmez tükenmez işaretlerle konuşuyorlar, fakat hiçbirinin dediğini anlamıyorum; ruhum dudaklarından ayrılır ayrılmaz hiçbir şeyin değişmediğini görüyorum. Belki onlar da bana kendi tecrübelerinden, her adımda karşılarına çıkan sert duvarlardan bahsediyorlar; "Biz de senin gibiydik," diyorlar. "Hiçbir suale cevap alamazsın. Asıl olan içindeki hasrettir; onu söndürmemeye çalış."
Onun kâinatı, hatırlamanın ve hasretin kâinatıdır. (...) Fakat bu yumuşak ruhlu dervişte hayat da ağır basar.