Beni koparmışlar kendimden, bir kere. Beni kendime düşman etmişler.
Benim derdim seninle değil, sevgili! Benim aynam kırılmış bir kere. Boşluklarımı saklayarak yaşıyorum; iyileşmez yaralarımı saklayarak yaşıyorum... Sandığın gibi cesaretimden değil, korkumdan başarıyorum onca şeyi.
Asla, çözemediğim kurallarıyla, beni hep dışına sürükleyen hayata yeniden tutunmaya çalıştığım tek yerin, size duyduğum bu derin aşk olduğunu bilmediniz hiç... Kendimi değil, sizi seçtiğimi bilmediniz...
Yalnızsınız...
Bilseniz, ne kadar da çaresizim buna çare olamadığım için... Oysa en çok siz de soluk alıp veriyorsunuz, diye sevdim ben bu yaşamı. Yaşamın ona kendinizi eklediğiniz yerlerini sevdim, en çok. Dokundukça çoğalttığınız, sevdikçe çoğaldığınız yerlerini... Bu şehirden her ayrılışınızda, arkanızda bıraktıklarınızı topladım birer birer. Oturduğunuz çay bahçelerinden, yürüdüğünüz sokaklardan, ıslandığınız yağmurun damlalarından topladım sizi.
Acının da ötesi vardı çünkü….
Hayatta kalan içindi intihar
Hem onca acıya rağmen
hala güzelim."
Yavaş yavaş ölüyor
bütün romantikler
hızla iyileşmiyor
aşk yaraları...
Biliyorum,
konuşacak bir şeyimiz yok
ama
yine de gözlerini al gel!
Biliyorum,
konuşacak bir şeyimiz yok
ama
yine de gözlerini al gel!
beklemek kadar acı,
anlamak kadar zor
nedensiz ölümlerin suskunluğu gibi
yok karşılığı yüzünün