Seninle artık iki düşman bile değiliz; birbirini hiç ama hiç görmeyecek iki yabancıyız.’’
Sen, kurşunla vurulanları hiç işitmedin mi, be hemşireceğim? Bazıları, vurulduklarının farkında bile olamazlar, üç beş adım koşarlar, kaçıp kurtuluyoruz sanırlar. Yara sıcakken acımaz, hemşireceğim. Hele bir soğumaya başlasın. Sen bak, seyret o kızcağız nasıl yanıp yakılacak…’’
Aynı duayı birbirinden habersiz eden iki insan, er ya da geç birbirlerine kavuşurlar.’’
Mektepte bize şiir ezberletmişlerdi. İnsan, yaşadığı yerlerde beraber bulunduğu insanlara görünmez ince tellerle bağlanırmış; ayrılık vaktinde bu bağlar gerilmeye, kopan keman telleri gibi acı sesler çıkarmaya başlar, her birinin gönlümüzden kopup ayrılması, bir ayrı sızı uyandırırmış. Bunu yazan şair ne kadar haklıymış.’’
’Derler ki; aşk, birine seni yok etme kudreti verip, bunu kullanmama hususunda ona itimat etmekmiş.’’
Annemi ben, hayal meyal hatırlarım. Bazı terk edilmiş odalarda, toza, toprağa bulanmış, çizgileri ve boyaları silinmiş eski resimler şeklinde belli belirsiz bir hayal. (s.154)
Nasıl ki, kendi canım yandığı zaman da pek ah ü zara kapılmadan felaketi güler yüzle karşılayışım bana onun yadigârıdır. (s.15)
Ne yapalım?...Kendi düşen ağlamaz!!
Biz hayatta iki silah arkadaşı gibi idik. Elimdeki silâhımı aldıkları bir zamanda beni arkamdan vurmak doğru mu?
Sayfa 39Kitabı okuyor
Ben, seni sevmesini, senden ayrıldıktan sonra öğrendim.
Sayfa 479Kitabı okuyor
İstedim ki çok, pek çok sevileyim, kendi sevdiğim kadar değilse bile çünkü buna imkân yok ona yakın sevileyim.
Sayfa 479Kitabı okuyor