Dünyada bırakamayacağım hiçbir şey yok.
Ne deniz, ne ağaç, ne şehir, ne ev, ne kadın, ne de ben.
Bu kalıbım, bu zarfım, bu kafesimle ben.
Onların hepsini bırakabilirim.
Fakat şuurumu, bilmek, duymak, var olmak şuurumu bırakamam.
Razıyım bir toz parçası olayım.
İnsanlar üzerime basarak geçsin.
Canım acısın, duyayım.
Canımın acıdığını duyayım.
Razıyım bir kertenkele olayım.
Kızgın yaz günlerinde bir bahçe duvarına tırmanayım.
Tırnaklarımı tuğlalara geçireyim.
Yeşil ve ıslak sırtımı güneşe vereyim.
Fakat güneşle sırtım arasındaki öpüşmeyi
duyayım.
Tuğlaların incecik zerrelerini sayayım.
Kovuklardaki böceklerin, bir boru içinden bakar gibi bana baktıklarını göreyim ve düşüneyim.
Razıyım bir nokta olayım.
Fakat o noktaya bütün kâinat, bütün mevcudiyle dolsun.
Ben yok olamam.
Ağlarım, tepinirim, çatlarım, çıldırırım, ölürüm, fakat yok olamam!
Büyük bir oda. Bahçeye açılan bir pencere
Ortada bir masa
Yanda bir kapı
Daha birkaç şey: Örneğin bir yunus balığı camdan, bir heykel
Sabah. Duvarda gün tanrıları
Rezneler, sedef otları, küpe çiçekleri görünür pencereden
Görünür ama görünmez
Yani hiçbir şey yerinde değil pek. Bugün ne?
Salı! O bile yerinde değil
Bir bardak, bir sürahi yerinden
"...ruhlar saatinde, ölülerin dirilmesi ve sessiz dilleriyle konuşmaya başlamaları için, yaşamın susması ve gizlenmesi gerekliydi."
Sayfa 39 - Doğan Yayınevi, Ankara, Aralık - 1971Kitabı okudu
"Eski bir atasözü, yalnız tanrının seçtiği kimselerin, gençliğin baharında bu dünyayı bırakmaya tutsak olduklarını söyler."
Sayfa 16 - Doğan Yayınevi, Ankara, Aralık - 1971Kitabı okudu
Razı değilim Allahım! Yok olmaya, kalmamaya, gelmemiş olmaya, mevcut olmamaya razı değilim. (Sükût, müzik.) Bu dünyada bırakamıyacağım hiçbir şey yok. Ne deniz, ne ağaç, ne şehir, ne ev, ne kadın, ne de ben. (Eliyle göğsüne çarpar.) Bu kalıbım, bu zarfım, bu kafesimle ben. Onların hepsini bırakabilirim. Fakat şuurumu, bilmek, duymak, var olmak şuurumu bırakamam. Razıyım bir toz parçası olayım. İnsanlar üzerime basarak geçsin. Canım acısın, duyayım. Canımın acıdığını duyayım. Razıyım bir kertenkele olayım. Kızgın yaz günlerinde bir bahçe duvarına tırmanayım. Tırnaklarımı tuğlalara geçireyim. Yeşil ve ıslak sırtımı güneşe vereyim. Fakat güneşle sırtım arasındaki öpüşmeyi duyayım.
Tuğlaların incecik zerrelerini sayayım. Kovuklardaki böceklerin, bir boru içinden bakar gibi bana baktıklarını göreyim ve düşüneyim. Razıyım bir nokta olayım. Fakat o noktaya bütün kâinat, bütün mevcudiyle dolsun. Ben yok olamam. Ağlarım, tepinirim, çatlarım, çıldırırım, ölürüm, fakat yok olamam. (Sükût, müzik.) Her şey benim olsun, vereyim, gökler, yıldızlar, gökteki samanyolu, ay, dünya vereyim.
Fakat aklım bana kalsın! (Acı acı ulur) Aklım bana kalsın! Aklım!..”