Mutlu Aşk Yoktur
İnsan her şeyi elinde tutamaz hiç bir zaman
Ne gücünü ne güçsüzlüğünü ne de yüreğini
Ve açtım derken kollarını bir haç olur gölgesi
Ve sarıldım derken mutluluğuna parçalar o şeyi
Hayatı garip ve acı dolu bir ayrılıktır her an
Mutlu aşk yoktur
Hayatı Bu silahsız askerlere benzer
Bir başka kader için giyinip kuşanan
Ne yarar var
Mutlu Aşk Yoktur
İnsan her şeyi elinde tutamaz hiç bir zaman
Ne gücünü ne güçsüzlüğünü ne de yüreğini
Ve açtım derken kollarını bir haç olur gölgesi
Ve sarıldım derken mutluluğuna parçalar o şeyi
Hayatı garip ve acı dolu bir ayrılıktır her an
Mutlu aşk yoktur
Hayatı Bu silahsız askerlere benzer
Bir başka kader için giyinip kuşanan
Ne yarar var
"Hayat önce test eder, sonra öğretir." Bu sözde tecrübenin gizemli gücü yatıyor sanki. Bir nevi "kaybederek kazanmak" felsefesi...
Birkaç mağlubiyetten sonra yenilmezlik belgesi mi alıyoruz? Belki de...
Tecrübe denen şey, pahalı bir öğretmen olsa da, paha biçilemez bir hazine.
Bebeklikten beri onunla yaşarız. Doğar doğmaz emmeyi, tutmayı, yürümeyi... Önce bir yere, bir insana tutunarak... Sonra vakti gelince; yalnız, tek başına...
Büyürüz zamanla. Acılara tutunur, sevinçlere giden yolları ararız. Güvendiğimiz dağların karlarını temizler, kanayan yüreğimize kendi ellerimizle pansuman yaparız.
İmtihanlar zorlar, pes etme noktasına getirir. Fakat içimizdeki bilinmez güç, her seferinde yolumuzu aydınlatır ve devam etmemizi emreder.
Pişmanlıklar ve keşkelere boğuluruz bazen. İyiliklerimiz gözden kaçar. Yine de yaşadıklarımıza şükreder, herkesi ve en çok da kendimizi affetmeyi öğreniriz.
“Ömrümün hülasası sadece şu üç kelimedir; hamdım, piştim, yandım.”
Hz. Mevlana
Mutluluğun bedelsiz olmadığını, "hamdım, piştim, yandım" mertebesine ulaşmanın kolay olmadığını anlarız.
Velhasıl, bedelini ödemeden, hatta bazen bedelini fazlasıyla ödeyerek, hayatın en basit nimetlerinden bile yararlanamayız.
Tecrübelerimizle yoğrulmuş bir yaşam, aslında bize en büyük serveti sunar.
Sahi senden mi doğdum anne
Yollar nehirler kuşluk vakitleri dururken
Bir insandan mı doğar bir çocuk
Anne senin yüreğin taş olsa dayanır mı
Kuş olsa çiçek olsa gündüz olsa
Kırılmaz mı acıdan bir sap menekşenin boynu
Bu kez dağlar doğursun beni anne
Sen de ılık bir yağmur ol
Durmadan yağ kanayan yerlerime
Ahmet Hamdi Tanpınar, Annem
Dağladı yüreğimi sensizliğin
çığ oldu feryadım.
Hakırsam yıkılır şehrin sokakları
Yüreğim
Yüreğim yangın yeri
Çık gel artık, melhem ol kanayan yarama,
Sil gözyaşlarımı ellerinle
Ve hep kal yanımda
gitme benden uzaklara
Sarılsan bana, tutsan üşümüş ellerimi ve kalsan hep benimle
Özledim seni
Bu hasret bitse artık, koşsak birbirimize, sarılsa bedenlerimiz
Ve sussak seninle, sadece gözlerimiz konuşsa
Yaslasan başını gögüsüme kalsak seninle öylece
Çok isterdim bütün öksüz kalmış yavruların annesi olmayı 😔 çok isterdim bir nebze de olsa kanayan yaralarını kapatmayı..cok isterdim kollarımın cok uzun olmasını ..hepsine sarılıp bağrıma basmayı.. 😔
YKMZ
İnsanın ağrıyan, sızlayan yeri neresiyse- bu bir tırnağın ucu bile olabilir-orası bedenin merkeziymiş gibi hissedilir. Varoluşun sızlayan yeri de hep çocukluktur sanki. Kişinin Hayat evreleri içinde en fazla aksayan, su toplayan, kuruyan ve hatta kanayan yeri.
Ya hiç karşılaşmasaydık/ Tuğçe Isıyel
Kanayan yüzlerle çevrili bir gezegende, fırtınaya karışan bellek tozlarımızla, erdemlerimizle, ideallerimizle ayaktayız. Yalan söylemiyorum
Bir nedeni yok. Yalnızca öptüm.
446.jpg)
Küçük İskender
Gündemimizi değiştirmek istiyorlar ama gündemimiz asla değişmeyecek... REFAH'TA KATLİAM VAR!