Ana karakterimiz Christopher Boone, farklı bir çocuk. Her çocuk farklıdır fakat Christopher daha farklı. Ona göre yaptığı “farklı” hareketlerden birkaçı şu şekilde:
1- Üzgün ya da kızgın olduğunda bir şeyleri kırmak.
2- Fransa’dan nefret etmek.
3- Diş fırçasına biri dokunduysa kullanmayı reddetmek.
4- Sarı ya da kahverengi şeyleri sevmemek, yememek, dokunmayı reddetmek.
5- Aptalca şeyler yapmak.
Diğer karakterler malum anne, baba, komşular ve kendisine vurulmasından hoşlanmayan polisler.
Christopher’ın komşusunun köpeğinin ölümü kitap yazmaya değer miydi? Hem bir köpeğin ölümünü kim umursardı ki? Christopher için köpekler insanlardan çok daha arkadaş olunası varlıklar, ayrıca espri yapamamaları mükemmel bir şey. Çünkü espriler aptalcadır ve espriler yüzlerce anlama gelebilir.
Matematik, gerçek hayat ve espriler gibi değildir. Her problemin yalnızca bir tane çözümü olur. Matematik gerçek hayattan daha gerçektir, asal sayılar da.
Yazar, Mark Haddon, bir çocuğun gözünden olaylara bakmakta çok başarılı. Yazarın üslubunu Kardeşimm Benim adlı kitabın yazarı Cynthia Lord’a benzettim.
Matematiği sevmeme rağmen pek yapamayan biri olarak söylüyorum ki artık matematik ödevlerimi daha dikkatli yapacağım çünkü bir köpeğin ölümü ve matematik tüm dünyayı değiştirebilir.