Günler hep böyle geçecek, güneş hiç batmayacak, neşe de keder de hep aynı kalacak sanırız. İnsanoğlu aldanıştadır. Güneş batar, yağmur kesilir, kuşlar yuvalarına çekilir. Hiç ummadığın anda bir dalga gelip kayığı devirir.
Sayfa 52Kitabı okudu
Kendisini değil, artık hatırasını seviyordu.
Sayfa 50Kitabı okudu
Kolaydı sanki. O kadar hatırayı ne yapacağız? Her şarkı onu hatırlatıyor. Her çiçek, her çocuk, her bulut, her kuş. Haliç kıyısına inemiyor.
Sayfa 49Kitabı okudu
Neden içtiğini biliyor ve bunu kendine itiraf etmekten korkuyor. İnsan bir korkuyla ne kadar arkadaş olabilir? Saçma. Korku kucaklanmaz, ondan ancak kaçılır. Bir de korkuyu yenmek var. Ama ne mümkün.
Sayfa 44Kitabı okudu
"Seni ne çok sevdiğimi söylesem de bilemezsin."
Sayfa 28Kitabı okudu
Naime, Haliç'teki adalara bakıyor. Yalnız, kimsesiz. "Bana benziyorlar" diyor içinden.
Sayfa 21Kitabı okudu
Evet hep böyle olur zaten, acıyı kadınlar çeker, herifler keyfine bakar.
Sayfa 14Kitabı okudu
Aşk apansız geliverir.
Sayfa 13Kitabı okudu
Kız gitti, terli ellerini annesinin ellerine bıraktı. Bunu hep yapardı. Dara düştüğünde anasının eline sarılırdı. Şaşılacak bir şey yok. Hepimiz böyle anlarda tutunacak bir dal ararız.
Sayfa 12Kitabı okudu
Sevdi sevildi ama hayatının kadınını bulamadı.
Kimi arıyordu?
Kimi olacak alnının yazısını.
Sayfa 7Kitabı okudu