Yetiş ey keştibânım büsbütün deryada yangın var
Değil derya yalınız cümle hep sahrada yangın var
Açıldı bağ-ı vahdet gülleri mest oldu bülbüller
Zemîn ü âsumân dünyâ ve mâfîhâda yangın var
Erişti nev-bahâr vakti figâna başladı bülbül
Değil bülbül yalınız ol gül-i ranâda yangın var
Kaşınla kirpiğin zülfün beni mest etti ey dilber
Değil mestane gözler kâmet-i zîbâda yangın var
Muhabbetden yarattı Ol Habîb´i Hazret-i Mennân
Değil kim Ol Muhammed Hazret-i Mevlâ´da yangın var
Hitab-ı "kün fekân" erdi zuhura geldi akl-ı küll
Felekler gulgule düştü kamu esmada yangın var
Zemîne indi me´vâdan nice yıllar döküp kan yaş
Yalınız ağlayan Âdem değil Havva´da yangın var
Nice yıl hasret-i hicran oduyla yaktı Kenan´ı
Yanan Yakûb değil gör Yûsuf u Zelha´da yangın var
Cihan halk olalı göster bana âsûde ahvâlin
Ki yok bir istirahat esfel ü âlâda yangın var
Erişti Sâmî-yi Sultân beraber dilber-i rûhân
Değil yalınız Erzincan Yemen San'a'da yangın var
Bilinmez Salih'in rengi çalınır tablı gülbangı
Kurulmuş Kerbelâ cengi yaman gavgâda yangın var
Salih Baba
Bir yığın topraktı altı üstü
Dünya hanına mesken olan yer
Kabardı toprağın karnında gazap gülleri
Doğdu nihayet üryan sefâletler
Ben Filistin'li Muhammed,
Ben Filistin'li Zehra
Ve ben hiç inmeyen cenaze
Suskun ümmet omzunda!
Şiir
Yetiş ey keştibânım büsbütün deryada yangın var
Değil derya yalınız cümle hep sahrada yangın var
Açıldı bağ-ı vahdet gülleri mest oldu bülbüller
Zemîn ü âsumân dünyâ ve mâfîhâda yangın var
Erişti nev-bahâr vakti figâna başladı bülbül
Değil bülbül yalınız ol gül-i ranâda yangın var
Kaşınla kirpiğin zülfün beni mest etti ey dilber
Değil mestane
Bugün mâh-ı Muharremdir, muhibb-i hanedan ağlar.
Bugün eyyam-ı matemdir, bugün ab-ı revan ağlar.
Hüseyn-i Kerbela'yı elvan eden gündür,
Bu gün Arş-ı muazzamda olan âli divan ağlar.
Bugün âl-i abanın gülşeninin gülleri soldu,
Düşüp bir ateş-i dilsuz, kamu ehl-i iman ağlar.
Bugün Gülzar-ı Muhtar-ı Hüda'ya bir hazan esti,
Zemine düştü
Sayfa 99Kitabı okuyacak
Boşlukta sallanan kürre-i arzın
Dayanak noktası üç olsa gerek
Lakin hakikatı münkir yobazın
Kafasına sokmak güç olsa gerek
Münkirin farz deyip gittiği Mekke
Kazanmak içindir bir gümüş sikke
Gururla giydiği bere ve takke
Başssız gövdelere taç olsa gerek
Erenler yoluna gönül verenin
Korkusu tükenir Hakka erenin
Gönül kapısında kalbe girenin
Yaptığı en makbul haç olsa gerek
Göz ile görmeden yalan söylemek
Ademi Ademden tefrik eylemek
Oruçla Namazla cennet peylemek
Tanrı'nın indinde suç olsa gerek
Derviş Kemal derki yemişiz taşı
Gözümüzden döktük kan ile yaşı
Kerbela da İmam Hüseyine karşı
Çihat açan Yezit piç olsa gerek
Derviş Kemal der ki yasımız haktır
Yürek yarasının acısı çoktur
Bizim derdimizin dermanı yoktur
Kerbela gününden beri dertliyim
Salih Baba Divanı
Yetiş ey keştibânım büsbütün deryada yangın var
Değil derya yalınız cümle hep sahrada yangın var
Açıldı bağ-ı vahdet gülleri mest oldu bülbüller Zemîn ü âsumân dünyâ ve mâfîhâda yangın var
Erişti nev-bahâr vakti figâna başladı bülbül Değil bülbül yalınız ol gül-i ranâda yangın var
Kaşınla kirpiğin zülfün beni mest etti ey dilber Değil mestane gözler kâmet-i zîbâda yangın var
Muhabbetden yarattı Ol Habîb´i Hazret-i
Mennân
Değil kim Ol Muhammed
Hazret-i Mevla´da yangın var
Hitab-ı "kün fekân" erdi zuhura geldi akl-ı küll Felekler gulgule düştü kamu esmada yangın
Hitab-ı "kün fekân" erdi zuhura geldi akl-ı küll Felekler gulgule düştü kamu esmada yangın var
Zemîne indi me´vâdan nice yıllar döküp kan yaş
Yalınız ağlayan Âdem değil Havva'da yangın var
Nice yıl hasret-i hicran oduyla yaktı Kenan'ı
Yanan Yakub değil gör Yûsuf u Zelha'da
yangın var
Cihan halk olalı göster bana âsûde ahvâlin Ki yok bir istirahat esfel ü âlâda yangın var
Erişti Sâmî-yi Sultân beraber dilber-i rûhân Değil yalınız Erzincan Yemen San'a'da yangın var
Bilinmez Salih'in rengi çalınır tabli gülbangi Kurulmuş Kerbelâ cengi yaman gavgâda yangın var
Ben gül bahçesinde koklamadım kırmızı gülleri. Kafes arkasında titreyen gölgelere sevdalanamadım.
Ezan benim için okunur. Ama ezanın nasıl bir çağrı olduğunu anlayıp okuyanlar nerede?
Gitmek istedim, dur dediler.
Sözüm var dedim dinlemediler.
Gidersen, yıkılır sur dediler. Sana yasak gurbet, sıla zaten yok, Sevinç boş, gereksiz huzur dediler. Gitmek istedim, git. me dur dediler. Gitme, sus, gülme, ölme dediler. Ölüm kurtuluştur dedi, güldüler.
.... YANGIN VAR
Yetiş ey keştibânım büsbütün deryada yangın var
Değil derya yalınız cümle hep sahrada yangın var
Açıldı bağ-ı vahdet gülleri mest oldu bülbüller
Zemîn ü âsumân dünyâ ve mâfîhâda yangın var
Erişti nev-bahâr vakti figâna başladı bülbül
Değil bülbül yalınız ol gül-i ranâda yangın var
Kaşınla kirpiğin zülfün beni mest etti ey dilber
Değil mestane
