Yarım saat kimse bana dokunmuyor. Ölümcül bir hastalık nedeniyle karantinaya alınmış gibiyim.
Ama hiçbir şey demiyorum. Daha fazla uzatmak istemiyorum. Geçmişe mazi.
Hatırlarsan bana herkes hata yapar demiştin. Bana ' güvenilmez ' olduğumu söyledin.
İşin aslı , biraz dengem bozuluyor.
Geçen hafta altmış altı saat çalıştım. İki gece sabahladım.
'' Ben de üç gece , '' diye ekliyor başka bir kız. Gayet doğal konuşuyor ama yüzündeki gurur bariz. Ve gözlerinin altındaki koyu mor halkalar da. Ben de mi eskiden böyle görünüyordum? Soluk benizli , gergin ve ifadesiz?
Bütün gözleri üzerimde hissediyorum , spot ışıkları gibi.
'' Benim işim bitmedi mi daha? '' diyorum. '' Saatlerdir buradayım. ''
Kendimi burada bir tutsak gibi hissediyorum.
'' Eskisinden daha hayat doluyum... eskisinden daha dikkatliyim artık... ''