Hayalet beni sessizlik içinde ve sabit bakışlarla dinledi. Konuşmamı bitirdiğimde, “Berber!” diye haykırdı.
Mesleğim bu olmadığından, “Berber mi?” diye tekrarladım.
“Mahkûm edildin,” dedi hayalet. “Sürekli değişen müşterileri, önce beni, sonra genç bir adamı, sonra da şu anki halinle kendini, sonra babanı, sonra büyükbabanı tıraş etmeye, ayrıca her gece bir iskeletle birlikte yatıp her sabah o iskeletle uyanmaya mahkûm edildin.”
(Bu dehşet verici sözleri duyunca ürperdim.)
Hayaletten rahatlamasını rica ettim ve her şey bir yana, okula birlikte gittiği çocuğun kaybı konusunda yürekli olmasını istedim.
Tekrar söylüyorum, şüphe ve korku bulaşıcı bir hastalık gibi aramızda dolaşıyordu ve yeryüzünde bunun kadar bulaşıcı başka hiçbir şey yoktur.
Kendi evine bakmayan ev sahibi mi olur?
Birçok şeyin adını haksız yere kötüye çıkartmıyor muyduk, bir şey hakkında ortaya kötü sözler yaymak ne kadar kolaydı.
Gündüz ve gecenin yirmi dört saatlik zaman diliminin hiçbir bölümü sabahın erken saatleri kadar özel değildir benim için. Yazları genellikle erken kalkarım ve kahvaltıdan önce günlük işlerimden birini yapmak için odama çekilir, etrafımdaki sessizlik ve yalnızlıktan da en çok bu anlarda etkilenirim.