"Beni artık taşıma"
Diyor gibiydi gölgem.
Ağaç ile Sarmaşık
Burada, bu eski Darüşşifa'da,
Birbirine aşık iki genç varmış.
Kızın bulunduğu yer loş bir oda,
Oğlanın kaldığı yer daha darmış.
Her sabah avluda buluşurlarmış,
Doluncaya kadar bir kum saati
Kızın etrafını periler sarmış,
Nerdesin
Geceleyin bir ses böler uykumu,
İçim ürpermeyle dolar: -Nerdesin?
Arıyorum yıllar var ki ben onu,
Aşıkıyım beni çağıran bu sesin.
Gün olur sürüyüp beni derbeder,
Bu ses rüzgarlara karışır gider.
Gün olur peşimden yürür beraber,
Ansızın haykırır bana: -Nerdesin?
Bütün sevgileri atıp içimden,
Varlığımı yalnız ona verdim ben,
Elverir ki bir gün bana derinden,
Ta derinden bir gün bana “Gel” desin
'' Ahmet Kutsi Tecer''
Uzak yıldızlarla elele,
Büyülü ve eski bir dille
Okur aşk ve yağmur nağmesi.
Gerçi gitmedin henüz, gideceksin,
Omuz biraz daha bu yükü çeksin,
Öldün veyahut yarın öleceksin,
Ardında bir iyi ad kalsın, nolur?
Ahmet Kutsi Tecer
Öldün veyahut yarın öleceksin,
Ardında bir iyi ad kalsın, n'olur?
O hülyalı İstanbul şehridir ki
En güzel sokakları endamınla gölgelidir
Nilüfer, bir insan üzüntüsünü
Bir çiçek halinde suya mezceder.
Biri dar, öbürü geniş,
içim içime sığmıyor.
Bilmem ki nerede bu gizli bahar?