Sakar Cadı Vini ormanın içindeki siyah evinde yaşardı. Evinin içi de dışı gibi siyah renkliydi. Halıları ve yatağı da siyahtı. Hatta yatağının çarşafları ve battaniyeleri de siyahtı. Banyosu bile siyahtı. Sakar Cadı Vini, siyah evinde siyah renkli kedisi Vilbur’la yaşardı. Vilbur da siyahtı. İşte sorun da buydu.
Sakar Cadı Vini evinin penceresinden baktı ve titredi. Bahçesi karla kaplıydı. Süs havuzu donmuştu. Çatının kenarları buz sarkıtlarıyla doluydu. Vini, “Kış mevsiminden çok sıkıldım,” dedi.
Bahçede bir tur atan Vilbur kedi kapısından içeri girdi. Ayakları ıslanmıştı ve bıyıkları buz tutmuştu. Vilbur’da kıştan bıkmıştı.
Birden Vini’nin aklına güzel bir fikir geldi. Yaptığı işi bıraktı. Büyük sihir kitabını aldı ve dikkatle okumaya başladı.
Vini harika vakit geçiriyordu. Deniz balıklarla doluydu. Çevresinde yunuslar, kaplumbağalar ve mercanlar vardı. Her sey çok güzeldi. Vini tüm bunları Vilbur’un da görmesini istedi.
“Vilbur,” diye seslendi Vini, “gel de balıklara bir bak. Onlara bayılacaksın!”
Vilbur da balıkları görmek istedi. Bir patisini suya soktu. Iyyk! İğrenç! Patisi ıslanmıştı! “Meeeooovv!” diye sızlandı Vilbur. Islanmaktan nefret ederdi.
Sonra Vini’nin aklına şahane bir fikir geldi. Sihirli değneğini sallayarak bağırdı: Abrakadabra!
