"Bir meyhaneye gittim... İçmeye başladım...Unutuşu sarhoşlukta arayanlar gibi içiyordum...Ama duygularım bulanmıyordu..O gülüş, o tiz, kötü gülüş hala içimdeydi...Bir türlü hafifletemiyordum bu kahrolası gülüşü.."
Sayfa 47Kitabı okudu
Derbeder hiçbir şeyi özlemiyordu.Sadece var olanın sonsuza kadar kalmasını umut ediyordu.
Suç,özellikle yoksul ve ezilen kitleler arasında,sıklıkla son bir özgürlük yeltenişidir.
Ve birbirlerinden dolayı acı çekmeyi öğrendiklerinden,aşkları daha bir tatlı,daha bir insani hale geldi.
Sözcükleri,ölü şeylerin kokusu ile ağırlaşmış tatlı bir hüzne sahipti.
Konuşmuyorlardı,çünkü birbirlerini sessizlik içinde daha iyi anlıyorlardı.
Bir ev, bir aile, bir mülk veya kamusal bir görev sahibi olmak, belirli bir geçim yoluna sahip olmak ve sosyal makine içinde yararlı bir çark olmak... Bütün bunlar insanların büyük çoğunluğuna, entellektüeller ve hatta kendilerini bütünüyle özgürleştirmiş addedenlere bile, gereklilik hatta zaruret olarak görünür. Ancak, bu tür şeyler ötekilerle temastan, özellikle düzenli ve sürekli bir temastan doğan farklı bir tür kölelik biçimidir sadece.
Yalnız özgürlüğün (yalnız olmadığı sürece kimse özgür değildir çünkü) değerini ve latif tadını alan kişi için, ayrılık en cesur ve en güzel eylemdir.