Hoyrat davranarak ilk sıraya yükselmektense, ahlaksal inceliğini koruyarak biraz geride kalmak daha iyidir.
Bugünümüz geçmişten doğduysa, geçmişimiz de bugünden doğmuştur. Gelecek de bugünkü soysuzluklarımızın hasatçısı olacak.
İyi ama her şey unutulmaya yazgılıysa, neden bir şeyler kurmaya çabalıyoruz ve atalarımız neden bir şeyler kurdu?
Çevremizdeki yaşlı insanların varlığı bizim için birer hazine, oysa biz bu hazineyi yaltaklanmalarla ve saçma sapan sözlerle ziyan ediyor, sonra da hiç doyurulmayacak bir açlıkla baş başa kalıyoruz; kendi arkamızda da kısa bir an için beliren, sonra toz toprak arasında kaybolan yollar bırakıyoruz.
Güzel soylu bir düşünceydi bu ve bu konulara ne denli ciddi yaklaştığının bir kanıtıydı; bir inananlar topluluğu, doğuştan parçası olduğunuz bir kabile olmamalıydı!
Maymun iştahlı bir milletiz biz, tutkuların rüzgarıyla sürüklenir gideriz oradan oraya …
Ne var ki anayasanın bir anlamı olması için, onun kâğıt üstüne değil; insanların törelerine işlenmesi gerekir.
Her şeye bir başlangıç göstermenin her zaman tehlikeli olduğunu bilmez değilim; hiçbir şey hiçten doğmaz, hele bilgi, çağdaşlık ya da aydınlık düşünce için daha da doğrudur bu; ilerleme çok küçük itmelerle, sonsuz bir bayrak yarışı gibi, art arda aktarımlarla olur.
Öğretiler, insana hizmet etmek içindir ve bunun tersi doğru değildir. Elbette bir ülkü uğruna ölenlere saygı gösterilebilir; ama Tarih boyunca çok fazla insanın, kötü amaçlar uğruna kendini kurban ettiğini de kabul etmek gerekir.
Hep iki yüzümüz var bizim; biri atalarımızı, biri Batı’yı taklit etmek için.
Ülkelerimizin yöneticilerini eleştirmekte haklısınız; ama bununla sınırlamayın kendinizi; eğer yöneticiler yozlaşmışsa, halkın kendisi de en az onun kadar yozlaşmış demektir. Yöneticiler bu genel kokuşmanın yüze vuran görüntüsüdür.
Bu topraklardan hep aynı nedenlerle göç edilir; ve aynı pişmanlıklarla… Bir süre kafanızda evirip çevirirsiniz onları, bir yandan da gömmeye hazırlanırsınız.
Bu da halk arasında İslam peygamberi’nin olduğu söylenen ünlü bir sözü çıkarıp getiriyor belleğimin derinliklerinden: insanın bu dünyada öldükten sonra görülürmüş; sadece ana babasına davranışı dışında… Bunun için yaşarken ödüllendirilir ya da cezalandırılırmış insan!
Kim bilir nice şiir, gerçek ya da düş ürünü nice öykü, sırf yazılmadıkları için toz olup gitmiştir böyle!
Atalarımız, çocuklarımız gibidir; duvardaki bir delikten, odalarında oynamalarını izleriz ve onlar bizi göremezler.