Sabitlenmiş gönderi
"Dokun bana kül adam;kimsesiz yaralarımın, parmak uçlarındaki yetimlere ihtiyacı var."
Sayfa 230Kitabı okudu
Bi yamyam tanıdım zamanında. Doyumsuzluğunu romantize eden, yanındaki insanları tek tek kaybedip sonrada o kişileri suçlayan. Kaybetmek bazen bile isteye olur. Her kaybeden masum değildir. Daha fazlası için elindekileri kaybedip sonrada avcunun kanamasından başkalarının boyuna pay biçmek? Basit insanların tercihi. Peki başka bi açıdan da bakalım. Siz hiç yıllarınızı geçirdiğiniz insanın bi çöpten hallice oluşunu izlediniz mi? Değiştirmek istersiniz ama o kişi basit olmayı o kadar çok ister ki siz gözünüzde büyüttüğünüzle kalırsınız sadece. Elindeki iğnelerle patlattığın balonları patladığı için suçlamak sanada en çok yakışan şey olurdu zaten. Şimdi gül eğlen otur ağla ve tanıdık bi şiirdeki gibi sigaranı yak. Biz uyuyup uyanalı çok oldu zaten.
İkinizin de ne eş, ne arkadaşınız var;
Sükût gibi münzevî, çığlık gibi hürsünüz.
Dünyada taşınacak bir kuru başınız var;
Onu da, hangi diyar olsa götürürsünüz.
Necip Fazıl Kısakürek
Okur Takip Önerileri
Eskiler ne zaman eskir?
Yatağın altındaki canavarlar yemesin diye ışığı kapatıp zıplayarak girdiğim yatak artık küf kokuyor. Örtü aynı,korku aynı,ben aynı. Sence de eskimesin mi bazı şeyler artık?
Gerçi eskiler ne zaman eskir? Yenisi gelince ya da zaman geçince mi? Unutunca mı yoksa bırakınca mı? Eskidendi dediğin şeyi her gün baştan yaşayınca sence de eskiden mi kalır? Ya da her küf eskiye mi layıktır? Eskiler güzeldir derler ama her eski güzel olduğunun farkında mıdır?
Keşke bu güzel şarkıları bide benim kulaklarımdan dinleyebilsen bitanem.Benim gözümden görebilsen kendini, benim tarafımdan sevebilsen gülüşünü. Ya da benden dinlesen bu şarkıları. Duyduğun her melodiyi ben çalsam sana. Benim farkettiğim birçok şeyi sende farketsen mesela. Zamanın tükenişini, artık benim vazgeçtiğimi, istemeyerek senden gitmem gerektiğini her gün kendime hatırlattığımı bilsen keşke. Ya da her gülümsediğinde kalbimin ritmini nasılda güzel değiştirdiğini anlasan. Farketsen artık beni. Hisset demiyorum çünkü zorunda değilsin. Ama bir kezde olsa baksan keşke bana benim sana baktığım gibi. Keşke bazı şeyleri hayalde bırakmak zorunda kalmasak.
Elif tekrar paylaştı.
Saçların yandığım ateş, elmasların yolumun ışığı, ellerin korkularım, zihnin hapishanemdi.
Ve kalbin...
Senin kalbin, benim kıyametimdi.
-𝘜𝘮𝘶𝘵 𝘦𝘥𝘪𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮 𝘬𝘪 𝘔𝘪𝘯𝘦𝘭'𝘪𝘯 𝘒𝘰𝘳𝘦𝘭'𝘪
Sayfa 729Kitabı okudu
Son kum
Siz hiç herkesin sıcacık gülümsediği, sarılarak poz verdiği aile fotoğraflarını çeken kişiyi düşündünüz mü? Perdenin arkasında herkesin aslında ona gülerek baktığını düşünen ve bununla bile mutlu olan o kişiyi. Fotoğrafı çektikten sonra herkes nasıl çıktığına bakarken buruk bi gülüşle köşeye geçip seyreden o kişiyi. Belki bi kaç kişi düşündü hatta davet etti ama reddetti. Reddetti çünkü kendini sevmedi, gülüşünü sevmedi, yüzünü,bedenini,saçlarını sevmedi, o kişi başkalarının gülüşünü izlerken kendi gözlerini bile sevmedi. Sonra hayalet oldu, görünmezliği keşfettiğini farketti ve içindeki yatan o küçük çocuk bunun özel bir güç olduğunu söyledi. Hep köşeler onun cenneti oldu. Bazen konuştu ama sesini bir tek kendisi duydu. Sonra noldu biliyor musunuz? Kimsenin göremediği o kişi her aynaya baktığında artık kendisinin de göremediğini farketti. Zamanla gelecek hayallerinden vazgeçti. Belki kimse merak etmedi ama halbuki o gülmeyi çok severdi ama bundan bile vazgeçmişti. Kum saatinin sonunda kalan toz parçası gibi hissetti. Umutsuzluğun içinde bi parça da olsun umut aradı. Düşmek istemedi o kum parçası ama başkalarının nefesi çokta güzel bi şekilde itti sanki. İzledi, durdu, bi uyumayla geçti sandı ama her uyanışında daha da derine battı, sonrada öylece kaldı işte. İlk defa perdenin arkasındaki birisi belkide bu kadar çok seyirci kaldı.
Sen uyurken gizlice yazı yazdığın kağıdı kaçırdım masandan.
Alakasız kelimelere tutuldum, harfleri yazışına aşık oldum teker teker.
Mürekkebini akıttığın kaleme aşık oldum sonra sırf senin eline dokundu diye.
Kağıdı kokladım belki sinmiştir kokun diye.
Sözsüz şarkılara söz ekledim senin gözlerinden sonra.
Hep senin gibi düşünmek istedim hayatı,
Sonra kendimi kaybettim sende göremeyince.
Küçüklük fotoğrafındaki renklere aşık oldum ben.
Gülüşündeki saflığı hissettim her gece.
Zamanı durdurup seni izleyemezmişim evet ama,
Her gözümü karanlığa çevirdiğimde seni bulabilirmişim.
Seni dinledim sonra başkalarının dudaklarından.
Güldü dediler, şunu bunu söyledi dediler, bazense hiç bir şey demediler.
Seni o dudaklar anlattı bana.
Benim dudaklarıma ise sadece susmak yakıştı.
Soran herkese o benim dedim haberin bile olmadı.
İyisi mi ben galiba kafayı yedim iyice.
Ben aykırıyım bayım
Ben aykırıyım bayım.
Bir çiçeği koparmadan koklamayı bilmiyorsunuz bayım.
Bir kadınla sevişmeden sevmeyi, Dövüşmeden barışmayı.
Siz insan olmayı hiç denemediniz bayım. Ne güneşin küfür yemediği kaldı sizden ne yağmurun.
Çamurun içinden çıktık diyorsunuz ya hani,
Siz o çamuru bile kirlettiniz bayım. Yaşıyorsunuz ama yaşattığınız kaç umut kaldı
Elif tekrar paylaştı.
“Bir kadınla üç şey yapabilirsin:
Ya onu seversin
Ya onun için acı çekersin
Ya da onu yazarsın.”
Bir kitap okudu
336 syf.
10/10 puan verdi
·
8 günde okudu
"Seni neden hemen tanıdığımı anladın mı? Sen benim en sevdiğim masalsın. Seni çok uzun zamandır tanıyormuş gibi hissediyorum."
Sayfa 47Kitabı okudu
Elif tekrar paylaştı.
"Bastırmaya çalıştığımız her güdümüz zihnimizde yuvarlanan bir yılan gibi bizi zehirliyor."
Can YayınlarıKitabı okuyor
"Cüzdan gitti Müjgan. Para mühim değil de içinde fotoğrafın vardı."
"Özellikle susmak, susturulmaktan daha tehlikeli. Sesinden vazgeçenin içine bakmayı içiniz kaldırabilir mi?"
Sanırım öbür kızların çoğu gibi coşku içinde olmam gerekiyordu ama içimden hiçbir tepki göstermek gelmiyordu. Tıpkı bir kasırganın merkezindeki sakin bölge gibi durgun ve bomboştum,çevremdeki karmaşanın içinde yuvarlanıp gidiyordum.
Sayfa 9
