Aşık

İçlerinde en ufak bir gariplik barındırmayan insanlar o kadar sıkıcıdır ki garip birinden çok daha korkunç olabilirler.

Odama girdiğimde Luca çoktan yatağıma oturmuş, soldaki kitaplığı süzüyordu. “Bunlar ne böyle?”
Bir an için dikkatim dağıldı çünkü Luca yatağımda oturuyordu!!! Kafamı topladım ve, “Evet, efendim, bu dikdörtgen kağıttan yapılan nesnelere kitap deniyor,” dedim. Kollarımla gösterek kitaplığı takdim ettim.

“Tüm bunlatçrı nereden biliyorsun?” Diye haykırdı Luca, yolcu kapısını bana tutarak. Bu küçük jesti dikkatimi çekti ve onu doğru yetiştiren hippi annesine içimden teşekkür ettim.

Fiona’nın koluna girdim, gerçi böyle kanka tavırlarının onu delirttiğini biliyordum. “Eee, sende ne var ne yok?”
Suratını astı. “Neden?”
“Nasıl yani neden? Sana nasıl olduğunu soruyorum!”
“Daha tuhaf şeyler yapmana yardım etmem için bana yağ mı çekiyorsun?”

Pekâlâ. Böyle mi davranmak istiyorsun? Hiç sorun değil, akşama kadar uğraşırım dostum!

Doğru şeyi yapmak ve onları yalnız bırakmak mı, yoksa... sinsiliğe devam edip Meraklı Melahat gibi burnunu sokmak mı? .... Her zaman sinsi ol.

İnsanlar el salladı, bende onlara el salladım. Burada görülecek bir şey yok, gayet olağan bir dikizci takipte, millet!