çocukluğumu eski bir filmi seyreder gibi hatırlıyorum ve şimdi bana ben gibi gelmeyen o küçük kız çocuğu için çok üzülüyorum.
evdekiler deniz'e aşık olduğumu anlamadılar. altı
yaşında bir çocuğun aşkı bilmeyeceğini sandıklarından değil, evde varlığım hissedilmediğinden. saydamdım, camdan bir eşya gibiydim, bana baktıklarında beni değil, arkamdaki duvarı görüyorlardı, ancak bana ihtiyaçları olunca bir varlık kazanıyordum.
o yaşta aşkı nasıl tanıdığımı bilmiyorum. içimde sonsuz bir boşlukla doğduğum için olabilir. o boşluğun koruyucu bir özelliği de vardı, öyle büyüktü ki bütün duygular içimde kayboluyordu. aşkı tanıyan da ben olmadım zaten, içimdeki boşluk oldu, bir gülümseyişle dolan o sonsuz boşluk.
Beynim acı anıların çöplüğü gibi bazen.
Göğsümü ezen o siyah taştan kalp bir türlü yok olmuyor.
Gülmekten umudumu keseli çok oldu, yine de çoktan çürüğe çıkması gereken, paslı bir gemiye benzeyen hayatımı inatla yüzdürmeye çalışıyorum ve bu delik deşik geminin hâlâ batmamasına, iyi kötü yüzmesine hayret ediyorum..
Onu sevmişler, gül gibi bakmışlar, üstüne titremişler, beni de sevdiler, ama şu papatya ne kadar güzel gibi sevdiler, bana gül gibi bakmadılar, hatta benim onlara bakmamı istediler, yıllarca baktım, hâlâ bakıyorum, hâlâ benden bir şeyler istiyorlar, kendimi bildim bileli istiyorlar, bitmiyor istekleri, irili ufaklı, maddi manevi.
“Amantes sunt amantes.”dedi, “aşıklar delidir.”
Sayfa 37 - Can yayınlarıKitabı okuyor
“ Habil’le Kabil’den beri kötülük egemenliğini sürdürüyor, dedi. Habil’le Kabil’den beri insanlar birbirlerini ve kendilerini kandırıyorlar. Kötülük insanın kendini Tanrı’ya beğendirmek istemesi ile başladı, beni beğen tanrım, kardeşimi değil, beni beğen. Şefkat, merhamet, güzellik ve diğer iyi şeyler kötülüğü gizleyen perdeler sadece. Güzel görünüşlü zehirli bitkiler gibidirler. Yeryüzünde sonsuz bir kötülük var ve insan var oldukça bitmeyecek.“
Sayfa 30 - Can yayınlarıKitabı okuyor