aksamlar bir roman gibi biterdi
jezabel kan icinde yatardi
limandan bir gemi giderdi
sen kalkip ona giderdin
benzin mum gibi giderdin
sabaha kadar kalirdin
hayirsizin biriydi fikrimce
guldu mu cenazeye benzerdi
hele seni kollarina aldi mi
felâketim olurdu aglardim
koylulerin cehaletlerine ve egitim eksikliklerine o kadar sık imrendigim oluyordu ki! inanc ilkelerindeki benim icin dupeduz sacmalik olan o ifadeler onlar icin yanlis hicbir sey icermiyordu.
onumde yok olustan baska hicbir sey goremiyordum ve ben dehsete kapildigim bu yok olusa dogru hizla ilerliyordum. etrafta guvende olabilecegim hicbir yer goremiyordum ve ne yapacagimi bilemiyordum.
bu duruma iki ya da uc kez degil, onlarca, yuzlerce kez geldim. once bir mutluluk ve canlilik, sonrasinda ise yasamamin imkansiz oldugunu bilmemden kaynaklanan bir umitsizlik hissediyordum.