İki mektubunuzu ,serçenin odamdaki ekmek kırıntılarını yiyişi gibi okuyorum;titreyerek ,etrafa kulak kabartarak ,sağa sola bakarak,bütün tüyleri kabartarak...
Yapamıyorum, düşünüyorum, yerdeyim işte.Aynı anda hem içimden gelen korkunç sesleri hem de sizi dinleyemem ,ama ilkini dinleyip duyduklarımı size açıklayabilirim;size,hem de dünyada başka hiç kimseye açamayacağım şekilde...
Sizin f
Belki de herşey ellerimin arasından kayıp gidiyor.Fakat bu avda cesaretlendirmek bana cesaret vermiyor,aksine,adım atamaz hale geliyorum,birden bire herşey yalana dönüşüyor ve avlar,avcıyı boğuyor,işte böylesine tehlikeli bir yoldayım milena.
Sanırım milena,sizinle ortak bir özelliğimiz var:o kadar çekingen ve ürkeğiz ki,hemen her mektup farklı,hemen her mektup bir öncekinden korkuyor;gelecek cevaptansa daha da fazla korkuyor.